Sürekli koşturuyorlar, mutluluğun peşinden koşuyorlar. Mutluluk koşarak yakalanmaz halbuki, yürürken yakalanır. Yavaş yavaş yürürken, kendinle iyi geçinerek, kendinle iyi anlaşarak.
“Demek ki acı ile hafıza aynı yolun yolcusuydu. Bize en çok acı verenleri unutmamamızın nedeni buydu; ya hafızamızdan vazgeçip bizi sadece tek tip güdük bir mutluluğun içine hapseden bir yaşam seçecektik ya da ona sarılıp acılarımızın çeşnilendirdiği bir geleceğe doğru pupa yelken ilerleyecektik özgürce.”