Komşum üç ay öncesine kadar gayet sağlıklı, aklı başında biriydi,
Oğlu (20 yaşında) ile sorun yaşamaya başladı, günden güne hayattan koptu, yüzdeki gülümseme kayboldu, eğlence olsun diye yaptığı aktiviteleri yapmaz oldu, sonra kafasından atamayınca doktora gitmek zorunda kaldı, ilaca başladı, üçüncü seansa geldi ilacın dozu her gidişte artarak devam etti
En son artık hastahaneye yatman lazım demiş,
Komşu takma kafana diyorum, fakat yapamıyorum diyor, değirmen gibi dönüp dolaşıp aynı yere takılıyorum diyor, ne zor!
İnsanın kendi içinde ki bitmek bilmeyen kavgası, takıntıya karşı kavgası, yaşamdan koparacak kadar iğrenç bir şey
Arkadaşlar demem o ki, insan insana hep muhtaç, içinizi dökecek acınızı paylaşacak dostlar biriktirin.
Yoksa öyle acılar içinde olan var ki tek başına üstesinden gelmek mümkün değil
Her can kıymetli, herkes fani, herkes en az bizim kendimizi önemli gördüğümüz kadar önemli