Kalbimi bıraktım
Kürtçe, benim anadilim, çocukluğumun tüm zamanını nakışlarıyla ören masal dili. Tüm güzellikleri kendisinden öğrendiğim ve bana kimliğimi veren dil. Doğal olarak, bu oranda vahşice rencide edilen bu önemli varlığıma sahip çıkacağım.
Sayfa 236 - İthaki
Hakan Günday romanlarından herhangi bir karakter, intihar etmeden önce bir mektup bırakmış olsa, bu mektup nasıl olurdu?
Kitaplardan cümleleri deyim yerindeyse, cımbızla aldığımda ortaya şöyle bir mektup çıktı; Biliyor musun, bir gün, bir dostum bana: 'Bir ölüye göre fazla nefes alıyorsun.' demişti. Başta yadırgamış, ama sonradan ona
Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ceplerimde hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. İnansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir türlü inanamadım... Bütün hayat bir ilüzyon. Benim gibi, Kayra gibi...
Hiçbir şey ve her şey...
30 yaşa kadar 
Hakan Günday okumamış olmanın "keşke"si uğradı kültür mabedime. Ben daha ilk satırlarda göz gezdirip harf ve kelimeleri dizginlemeye çalışırken hissettirdi varlığını. Gölgesi düştü önüme, hesap sorarcasına: ‘’Otobiyografik belleğinin hakimiyetini aldığın yaştan beri niye kesiştirmedin yolunu?’’ Neyse ki ölmeden önce kesişti
Kürtçe, benim anadilim, çocukluğumun tüm zamanını nakışlarıyla ören masal dili. Tüm güzellikleri kendisinden öğrendiğim ve bana kimliğimi veren dil. Doğal olarak, bu oranda vahşice rencide edilen bu önemli varlığıma sahip çıkacağım.
- Mehmed Uzun, Bir Dil Yaratmak
Öyle böyle yaşıyorum
Bir gemi üzerinde dengede kalıyorum. Öyle böyle yaşıyorum gün bitince emin olduğum tek şey yaşamış olduğum."ne fazlası var ne de eksiği"kendim ile çeliştiğim birden fazla olaya utanç duyuyor ve sanki hiç yaşanmamış gibi de yeni bir güne başlıyorum. İnsan belleğinin prensibi bu,faydası yoksa beyinden atar.Bundan korkuyorum bir gün beni de atacak olmasından çünkü biliyorum ki benliğimin varlığı sadece düşüncelerimi karıştırıyor. Varlığıma bir faydası olmayacak kadar değersiz kalıyor,bu da beni yelkeni olmayan bir gemi üzerinde sadece dengede kalmaya uğraştığım yaşama sürüklüyor o zaman yaşamın benim için kıymeti ne?
𝓔𝓵𝓲𝓯𝓮 𝓪𝓲𝓽...
Gördüğüm her şeyi rahatça unuturum. Bir yüzün çizgilerini, hatta gözlerin rengini bile bir türlü öğrenemem. Fakat, Alissa'nın tebessümündeki
hüznü ve gözlerinden büyük bir kavisle ayrılan kaşlarını hatırlayabiliyorum.
Benzerlerini asla görmedim; yahut hayır... Dante zamanından kalma bir Floransa heykelciğinde... Öyle sanırım ki, Beatrbc'in çocukluğunda, böyle gayet geniş kavislenmiş kaşları vardı. Bu kaşlar bakışlarına, dolayısıyla bütün varlığıma aynı zamanda hem kaygı hem güven veriyordu. İhtiraslı bir sorgu hali...
İnsandım...
.
Bir ömür düştü dünyaya, Ebe'min avuç içleriyle yıkandım, al sularla. Gökyüzünde mahcubiyet,
Çizgimde ki mecburiyet...
Ilk nefesimi böyle aldım. Daha da alacaktım.
Alacaklıydım...
Belâ'mda nâr-ı cüdâ, bir gün aslıma rucû, bezirgan bir nefes ile, sebebimden son'ucuma, yolumda taban eskittim...
Eskiyecektim,
Eksiktim...
Razılığım yokken
'BEN' LEKESİ
Çarşambaydı. Ya da cumartesi. Hatırlamıyorum. Kıştı ama. Kirpiklerim üşüyordu.
Asansörde karşılaştık onunla. Daha doğrusu, son anda kendini içeri attı aceleyle. Başka bir numaraya basmadı. Aynı kata çıkıyorduk demek ki. Kızıldı saçları. Toz gibi uçuşuyordu. Biraz ürkek, çekildi bir köşeye. Dokunsan kanatları dağılıverecek bir kelebeği