9.Bölüm Karşı Karşıya
Geride kalanlar kendi mücadelelerini verirken seçilmiş olanlar tırmanışa devam ediyorlardı ilerledikçe kayalar sertleşiyor tutunmaları kolaylaşıyordu ama yükseklikte onları öldürecek kadar korkutuyordu oysaki daha dağın yarısında bile değillerdi zaman ilerliyor güneş yavaş yavaş kayboluyordu durmaları gerekiyordu ama durabilecek bir yerde
Eskiden beri bu topraklarda,bu ülkede ana babaya saygı-sevgi önceliklerimiz arasında gelir.
Eyvallah, ana babaya sevgi ve saygı normal her insanın kuşanması gereken duygu ve düşüncelerden.
Özelliklede son yıllarda artan bireysel ve aile içi şiddet, insanlar arası sevgi,saygı ve güven duygularının azalması, boşanmaların artması ile birlikte
Victor Hugo
Biraz önce vasiyetnamemi hazırladım.
Aslında ne işe yarayacak ki? Ben pek masra ı bir mahkûm sayılırım ve sanıyorum ki sahip olduklarım bu masra arın karşılanmasına ancak yetecektir. Giyotin de epey pahalı sayılır.
Ardımda bir ana bırakıyorum, bir eş bırakıyorum, bir çocuk bırakıyorum.
Tatlı, pembe, şirin, iri siyah gözlü ve uzun kestane rengi saçlı üç yaşında küçük bir kız. Onu son kez gördüğümde, iki yaşından bir ay almıştı.
Ve ben öldükten sonra, oğulsuz, kocasız ve babasız kalacak üç kadın; üç değişik türden yetim, yasaların yarattığı üç dul olacaktı.
Evet, kabul ediyorum, bu cezayı hak ettim; ama, ya bu masum insanlar ne yaptı? Ne fark eder ki? Onların onurlarını lekeliyorlar, onları mahvediyorlar. Adalet bu işte!
Aslında beni kaygılandıran yaşlı, zavallı anam değil: Şimdi altmış dört yaşında; bu darbe öldürecek onu. Ya da eğer birkaç gün daha yaşayabilirse, yeter ki mangalında birazcık sıcak kül olsun, bir şey demeyecektir.
Karım da hiç kaygılandırmıyor beni; zaten sağlığı kötü ve böncedir. O da elbet bir gün ölür.
Tabii delirmezse. Delilik insanı yaşatır derler; en azından akıl acı çekmez; uyur, ölü gibi yaşar.
Victor Hugo 
Bir İdam Mahkumunun Son Günü
İnsan yaradılışı tam bir eşitliğe razı olamaz. Ufak tefek imtiyazların teşvikine de muhtaçtır. Diyebilirim ki bizzat iyilik dahi ancak ceza görmesi ve ayıplanması icap eden bir kötülüğün bulunmasıyla kabildir.
Günde iki defa Edirnekapı ile Fatih arasındaki yolu en uzun zaman içinde, her adımı ayrı ayrı hayaller peşinde atarak gider gelirdim.
Herkesin hayatın bir döneminde kendini müthiş yalnız hissettiğini bilmemize rağmen, “Ben
yalnızım, arkadaşa ihtiyacım var, herkesin masallardaki ejderhalar gibi hayalden ibaret sandığı ama
öyle olmayan bu canavarı öldürmem gerekiyor,” demek bizi küçük düşürür. Ben görkemli bir
biçimde ortaya çıkıp bu canavarı alt edecek ve onu ilelebet uçurumun
Sayfa 89Kitabı okudu
