Kelime oyunu mu, karmaşık hislerin aksı mı? Bir de iç döküntüsü...
Bu kitaba nerede rastladığımı hatırlamıyorum ancak ilk kez 2017'de okumuştum. O zamandan beri kitabın bende bıraktığı his hep hatırımdaydı. "Hah"ın bendeki yeri kişisel hikayemle ilgili de olabilir ama 
Birgül Oğuz 'un özgün ve bir o kadar da şiirsel kaleminin bundaki payı yadsınamaz.
Hah, ne kadar öykü kitabı olarak
Aşk da Tükenir
Artık Kayıp Zamanın İzinde serisiyle biraz daha barıştım. Elbette 1, 2, 3 ve 4. Kitaplar benim için zorlayıcı okumalar olmuştu ancak 5 (
Mahpus) ve 6 (
Albertine Kayıp) öncekilere göre kat kat daha derin ve etkileyici duygu aktarımlarının bulunduğu romanlar bence.
Mahpus'ta anlatım daha çok Proust'un Albertine'e olan yüceltilmiş aşkıydı.
Okumayı bitirdikten sonra bile bana hala mafyalı, çeteli rüyalar gördükten kitap olmuştur kendileri. Öncelikle söylemeliyim ki gazeteci Adnan’ı Başkomiser Nevzat’tan daha çok sevdim. Nevzat karakteri bana itici geliyordu. Müfit’in söylediği gibi Adnan’ın vurdumduymaz, hayatı dalgaya alan tavırları onu çok sempatik kılıyor.
Eser, Susurluk Davası gibi yaşanmış bir olaya da değiniyor. Romanlarda gerçek olaylar üzerinden yapılan kurguları çok seviyorum. Bana yazılan eserin konusunun havada kalmadığını, yaşanan olaylarla alakalı araştırma yapıldığı izlenimini veriyor. 
Orhan Pamuk 
Amin Maalouf gibi yazarlar da bunu romanlarında sıklıkla kullanıyorlar.
Kitabın en çok eleştirilen yönü ise karakterin kendi kendine konuştuğu kısımlar olmuş. Gerçekten de çalkantılı ve çelişkilerle dolu bir ruh hali var, başlarda sıkıyor ama sonra alışıyorsunuz.
Polisiye sevenlere tavsiye olunur.
