Clausius, günlük yaşam mücadelemizde, Ölüm kuvvetlerinin sonuçta Yaşam kuvvetlerinden daha güçlü olduğunu keşfetmişti. Kendisi hâlâ yaşıyordu ama acı verici bir kayıp karşısında ayakta kalmaya çalışması gerekti.( Doğum yaparken kaybettiği eşini kastediyor.) Acımasız entropi yasasından yara almıştı; bu takastan sadece Evren kârlı çıkmıştı.
1886 'da, Clausius yeniden evlenmişti. Elinin tersiyle göz yaşlarını silen yaşlı profesör bunun belki de, yitirdiği ilk aşkı, gençliği ve gücünü telafi etmek için yaptığı cılız bir girişim, entropi yasasını bir çiğneme çabası olduğunu düşünüyordu.
Kalbinin ve aklının derinliklerine Clausius, böylesi bir meydan okumanın boşa çabalamak olduğunun bilincindeydi. Entropinin Korunmaması Yasası hayatın ileriye doğru, doğumdan ölüme doğru yaşanmasını gerektiriyordu. Avusturyalı psikiyatrist Sigmund Freud bunu şu sözlerle dile getirecekti:
" Bütün hayatın amacı ölümdür."
Sayfa 222Kitabı okudu
"Hayır, ama dinlemek için ölüyorum. Sanırım artık Memphis'te yaşıyor. Arizona'dan New York'a onun için geldim ve üç ay boyunca East Village'da onu aradım. Gerçek bir hayranı olduğumu söyleyebilirim. Ama birileri bana uzun zaman önce New York'tan gittiğini söyledi. Hala her gün Grace'i dinlerim. Müziğin kutsal kitabından farksız benim için. Hatta albümüne benim yüzümden bu ismi verdiğini bile hayal ederdim," diye kıkırdadı. "Biliyor musun, sen aslında ona benziyorsun."
Sayfa 41Kitabı okuyacak
Ailem çok uğraştı benim iyi bir eğitim alabilmem için. Bir sürü okula gittim. Sürekli taşınmalarımızın bir hediyesi. Önceleri okul bana iyi geldi. Öğretmenler bana ölümü unutturabiliyordu.Ama sadece birkaç yıl sürdü kürsüdekileri önemsemem. Sonra anlamamaya başladım okulu. Neden bir sınıfta toplanıp bir kişinin dediklerini dinleyip not alıyoruz,diye düşündüm. Eğer bu soruyu sormasaydım çoktan uluslararası politika lisansımı tamamlamış olurdum. Midem bulanmasaydı kağıt ve kalemden,kitaplardan doktora bile yapardım. Bir zamanlar hayal ettiğim gibi bir devlet adamı olurdum. Ama benim, her zaman için hatam çok soru sormam oldu. Bu huyum çok meraklı olmamda değil,yanıtları bilemeyişimdendi. Bana yöneltilen sorulara sorularla yanıt verebiliyordum ancak. Süründüğüm üniversitelerde herkes heyecanla dört beş yıl sonrasını düşünerek anlatılanları dinlerken, ben amfinin şuralarına hikayeler yazdım evimin kapısının üst kilidinin anahtarıyla... Terk ettim okulu. Belki hâlâ bir yerlerde kayıtlarım duruyordur ve yoklama kağıtlarında "yok" yazılıyorumdur. Ve belkide benim için söylenecek en yerinde kelimedir. Ben yokum!
Hayatta kalabilmek ve daha rahat yaşamak isteği gittikçe büyüdü ve yaşamak için başlı başına bir amaç oldu. Ve biz zamanla, metodik bir şekilde asıl sorumuzu unuttuk... Hala hayatta neden kaldığımızı unuttuk.
Sayfa 37Kitabı okudu
senden niye vaz geçtim diego!
kötü günümde yanımda olmadığın zaman vazgeçtim.
canın sıkıldığında benimle paylaşmadığını, kırılacak veya tedirgin olacak olsam bile düşüncelerini açıkça söylemediğini anladığım zaman vazgeçtim.
bana yalan söylediğini anladığım zaman vazgeçtim.
gözlerime baktığında kalbinle bakmadığını ve bana hala söylemediğin şeyler olduğunu hissettiğimde vazgeçtim.
her sabah benimle uyanmak istemediğini, geleceğimizin hiçbir yere gitmediğini anladığım zaman vazgeçtim.
düşüncelerime ve değerlerime değer vermediğin için vazgeçtim.
ağrılarımı dindirecek sıcak sevgiyi bana vermediğinde vazgeçtim.
sadece kendi mutluluğunu ve geleceğini düşünerek beni hiçe saydığın için vazgeçtim.
tablolarımda artık kendimi mutlu çizemediğim ve tek neden “sen” olduğun için vazgeçtim.
bencil olduğun için vazgeçtim.
bunlardan sadece bir tanesi senden vazgeçmem için yeterli değildi, çünkü sevgim yüceydi.
ama hepsini düşündüğümde senin benden çoktan vazgeçtiğini anladım.
bu yüzden ben de senden vazgeçtim
