İnsanlar, ânlar ve izler ..
İnsan ânlardan ibaret. Bunu genç yaşımda anladım. Bir kaç sene evvel pırıl pırıl bir kaç gencin vefat haberini aldım. Gençlerden biri bir müddet benim de hizmet ettiğim bir yayınevinin editörlüğünü yapıyordu. Amennâ ölüm hepimiz için hak. Beni bu hikâye de etkiyen şeyler başkaydı. Çalışmalarını yaptığı, hazırladığı bir çok kitap, dergi vefatından sonra ismi yazılarak basılmaya devam etti. Her baktığımda hala yüreğim sızlar, gözlerim dolar. İnsan böyle bir şey. Kendi gider ismi kalır. İzi kalır. Giden gider yakinen tanımasan da hikâyesinin sızısı kalır. İşin gönlümü yoran kısmı ise bahsettiğim genç kendi düğününde geçirdiği trafik kazası nedeniyle eşiyle beraber vefat etmiş olmasıydı. Düğün evinin cenaze evine dönmüş olması ayrı bir hüzün. Ve ayrı ayrı şehirlere defnedilmeleri ise başka bir hikâye.. Genç yaşımda kuşandım bu hüznü. Bu hikâyenin hiç bir yerindeyim. Ama çok şey öğrendim. Aylarca kendime gelemedim. Diyorum ya insan ânlardan ibaret. Bir şeyi bir ân öğrenirsiniz ve hayatınız o ân değişir. O gençten geriye kalanları gördüm. Minik bir kutu içine sığmıştı yayınevindeki eşyaları. Bir tesbih, bir seccade, bir takke, bir şemsiye, bir kalem, bir defter, bir kaç evrak ve binlerce hayal .. Kendisi gitti ama izi hâlâ kitaplar da.. Hâlâ miniklerin kalplerine dokunan o kitaplar da ismi var. Bir hoş sadâ bırakıp geçip gitti.. İnsan ânlardan ve izlerden ibaret bir varlık .. Bir hoş sadâ bırabilmek tek ümidim.
Rüya
- İnsanlar çok üzüyor bizleri Elif Hanım.
- Nasıl hâlâ ümitvarsınız?
- Bir damla mürekkeple mutlu, huzurlu sağlıklı olmaya çalışıyoruz.
- Ne yaşattılar?
- Bir Yasemin Devrimi'ni yaşattılar gönül yuvamıza.
- O zaman ümidiniz çok büyükmüş.
- Bilmiyorum. Bildiğim sinemin Ebubekir Sine'sini rehber edindiğidir.
- O zaman, hiç ölmeyeceksiniz.
- Yok, hepimiz ölecek andayız fakat bizi yaşatan bir bembe yasemin kokusudur. Bu hem ümit hem de acı veriyor Elif Hanım.
- Niçin yasemin kokusu?
- Çünkü pembesi nadidedir.
Derken rüyadan uyandı ve bahçesindeki yasemin kokusu odasını doldurmuştu...
Emrah Turan
Ben dediğim nedir ?
Doğduğundan itibaren sen ben dediğin şeyin ne olduğunu bilmediğin halde sana sen bu' sun buralısın bu dine sahipsin der. Benlik zannına kapılman için sınırları çizerler. Sende sana aktarılan genleri ve düşünceleri alır sen zannedersin. Bir benliğe bir ömür verirsin lakin sonunda (ben-im) zannına kapıldığın ne varsa senden gider. Geriye sadece 80 yaşındaki halinle 10 yaşındaki halini kıyasladığında hala aynı olan ne ise o kalacaktır. O yaşlanmaz.
Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v), "Kim Ramazan orucunu tutar ve ona Şevval ayından altı gün ilave ederse, sanki yılın bütününde oruç tutmuş gibi olur." buyurmuştur.
(Şevval Ayı’nın 23. Günü bugün, hala geç kalmış sayılmayız. Önümüzdeki 6 gün tutulabilir.)
"Birine sahip olmak istiyorsan ona kelepçe yerine kanat takacaksın. Uçabildiği halde hâlâ yanına konuyorsa o senindir."
Ben Sümeyra
Evet hâlâ anneannem ve dedemi küçük kuzenlerimden kıskanıyorum...
''Geceleri serzenişlerini duyuyorum, yapma! Şimdiye kadar direndin, her türlü hesap için çarpıştın; aileni, sevdiklerini, dostlarını kaybettin. Hâlâ kendindesin, dinç ve dirisin; psikolojik olarak üsttesin. Ağlamak iyidir ama kendini hırpalama, yapma!.. biliyorum dostum, insanıyla büyüdüğün bu topraklar, yüzüne karşı adilikler haykırıyor ikiyüzlüleriyle birlikte. Sanki, buranın değil de başka bir yerinsin; yine de senden lehlerine her türlü hareket için eyleme geçmeni bekliyorlar... gecelerin karanlığıyla sakladıkları iğreti hayatlarını artık kendileri bile kabullenemiyorlar... haykırıyorsun gecelerde, o sesi, o dili, o lisanı bir ben anlıyorum bu zindanda... ''vatanım dediklerim, sevdiklerime düşman; ben, sevdiklerimle mi savaşacağım! ey, bu ayrılık rüzgârları nerededir, niçin bizim hatırımıza erkenden düşmedi, hayat üzerime neden bu kadar geliyorsun'' Şimdiye kadar direndin, son anda yenilmeni istemem kardeşim, dostum, ahbabım; etme, yapma!''
D.p zor zamanlar
Senin ilk gözlerine bakarken!
O an kendimi senin gözlerinde öldüğümü zanettim...
Sonra anladım ki!
Sen beni kefensiz görmüşsün;
Ben bir daha hiç gözlerine bakmadım,
Koca üç sene boyunca her gün o gözlerden öldüğümü hissettim;
Ve şu an ise uykusuzum,
Biliyorumusun!
Ne çok zaman geçti değil mi?
Hala aynı yerde seni bir şiir de anlatıyorum...
Sende kaçtım ya,
Sense gelip benim yanımda oturdun,
Sen gülerken!
Ben ağlıyorum;
Sana gitt diyemem,
Takattim kalmadı...
Duygularım ise senden isyankar çıktı,
Bense onlardan yaşlı oldum,
Gece de bırakmıyor yatıyım;
Yorgun bir sevda emektarı oldum.
Sen şiir oldun hayatımdan,
Bense senin hayatında unutulmuş sıradan bir insan;
Ne tuhaf değil mi!
Ve bir gün ağlayacak içinde son tebessüm
Dudaklarında şarkı buzları, nağme kanı
Sen bildiğin gibi dur yolların ortasında
Hâlâ mı arıyorsun bir kölenin yasında
Gökte saçların için gül devşiren hakanı...
Nurullah Genç
Öldükten sonra bile sevdiğine sevgisini ifade eden o aşkın hikayesi:
“Adam her evlilik yıl dönümünde eşine bir buket kırmızı gül gönderir.
Bu taa ki adam ölünceye kadar devam eder. Ve bir gün adam ölür.
Cenaze töreni yapılır taziyeler dilenir ve kadın bir başına yıllardır hayatı paylaştığı arkadaşı eşi sevgilisi olmadan evine döner.
Neredeyse her
Ölsem arkamdan ağlayan olur mu?
Hayatımda beni seven birisi var mı?
Ben kendimi seviyor muyum ki?
Her şey bu kadar korkunç olmak zorunda mı?
Döngüde yaşıyorum, her gün aynı şeyler olmak zorunda mı?
Bu döngüyü ne zaman yıkıp çıkacağım?
Kötü anılarımla ve hâlâ devam eden kötü şeylerle ne zaman savaşmayı öğreneceğim?
Kendinme olan güveni ne zaman geri kazanacağım?
Sevdiğim insanları kendimden uzaklaştırmaya ne zaman son vereceğim, zaten yalnız kaldın?
Ne zaman beni yirip bitirenlerden uzak duracağım?
Ne zaman açacağım, bahar ayına geldik oysaki?
#Sümeyye
