Yalnızlık hissiyatının güzel anlatıldığı, bazı yerlerde durup düşündüren ama sonra neden diye sorgulatan bir kitap.
Baş kahramanın (Bana göre baş kahraman singer.) yaşı,cinsiyeti,ırkı fark etmeksizin herkesi dinleyip ve herkesinde onu bu denli sevmesinin bu denli ona bağlanmasının ve sağır dilsiz olmasını hiç önemsemeden onu çok sevmeleri benim için bu kitabı özel kılar.
Ve en kötüsü de çok sevdikleri birini kaybetmenin katlanılmaz ama zamanla alıştıkları ve hayatlarına yüreklerinde ki acıyla nasıl devam ettiklerini gördük.
Ama tek sevmediğim nokta Singer’ın da arkadaşlarına içinden geçenleri anlatıp rahat etmesini okumak isterdim ama hiç göremedim demek ki bu kahraman içine kapanıklığı anlatmak için böyle yazıldı diye düşünmekten başka çözümüm yok.
Sevdiğim ve hatırladıkça üzüleceğim Singer için söyleyeceğim şey keşke kendini vurmasaydın çünkü sen sevdiğin insanı kaybedince kendini öldürdün peki ya seni kaybeden sevdiklerin ne yapacak düşündün mü?
Lev Nikolayeviç Gumilev emmim "Bir halkın tarihini biraz da onların düşmanlarının yazdıklarına bakarak okumak
