Sen kendi dünyanın içinde hapsolmuş durumdasın, kapını tıklattığımda iki saniye bana bakıyor ve sonra tekrar içine dönüyorsun.
Ölüm ile yeniden doğuş o kadar birbirine yakın ki. Yapraklarını dökmeyen sarmaşıklar, doğa ilkyazda tekrar renklerine kavuşana kadar yeşil nöbetlerini tutmayı sürdürüyorlar. Renkler ve ışık heyecan verici oyunlarına hiç ara vermiyor. Doğada yaşanan her şey bir geçiş, yavaş yavaş gelen ve yine yavaş yavaş uzaklaşan bir uyum.
Sayfa 130 - 131 Everest Yayınları
En iyi Yahudi ölü yahudidir
İzleyince şu Filistin’i
Vuruyorlar göğsümden beni
Düşündükçe Afganistan’ı
Şehit düşen körpecik canı
Her yanımız Müslüman kanı
Yüreğimi yakar ağlarım
İnsanlar başlangıçta Yeryüzü'nün en derin dölyatağında yaşıyorlardı. Bir gölden veya bir pınardan yüzeye çıktılar; başka geleneklere (örneğin Mandaulara) göre bir sarmaşıktan tırmanarak çıktılar ya da (Navajolara göre) bir kamıştan tırmandılar. Bir Zuni mitinin anlattığına göre, başlangıç zamanında "Savaşan İkizler" bir gölden yeraltı dünyasına düştüler. Orada "buharımsı ve kararsız" bir halkla karşılaştılar, katı bir beslenmeleri yoktu ve sadece yiyeceklerin "buharı ve kokusuyla" yaşıyorlardı. Bu insanlar İkizlerin katı yiyecekler yediklerini görünce dehşete kapılmışlardı, çünkü yeraltı dünyasında bu tür yiyecekler yenmezdi ve atılırdı. İkizler birçok serüvenin ardından tekrar yeryüzüne dönerler ama yanlarında belli sayıda yeraltı insanını da götürürler, bugünkü insanlık işte bu yeraltı insanlarının soyundan gelmektedir. Mite göre, "görünmez bağı" kesilene kadar yeni doğanın sadece "nefes almak” dışında beslenmemesinin nedeni budur: Ancak bundan sonra süt içmeye, çok hafif gıdalarla beslenmeye başlar ama bunda bile çok zorluk çeker.
Umatilla kabilesinden bir Amerikan yerlisi kâhin Smohalla toprağı sürmeyi reddeder. "Tarım yaparak hepimizin anasını yaralamak, koparmak veya kesmek günahtır" der ve ekler: "Bana yeryüzünü kazayım diye mi soruyorsunuz? Ne yani, bir bıçak alıp, anamın göğsünü mü deşeyim? Ama o zaman, ben ölünce, beni tekrar bağrına basamaz? Toprağı kazıp taşları çıkarmamı mı istiyorsunuz? Kemiğine varana dek etini deşmeli miyim? O zaman bir daha asla onun bedenine tekrar girip yeniden doğamam. Benden otları kesip, mısırları toplamamı ve sonra bunları satıp tıpkı beyaz adam gibi zengin olmamı istiyorsunuz? İyi ama anamın saçlarını kesmeye nasıl cüret edebilirim?"
Kütüphanem -ister raflara yerleştirilmiş, ister kutulara kaldırılmış halde bulunsun- hiçbir zaman tekil bir yaratık olmamış ve diğer pek çok yaratığın birleşiminden meydana gelmiştir; ömrüm boyunca tekrar tekrar kurulan ve sonunda da terk edilen birçok kütüphanenin parçalarından meydana gelmiş masallardan çıkma bir mâhluktur o. Hayatımda şu veya bu şekilde bir kütüphanemin olmadığı hiçbir zaman dilimi aklıma gelmiyor. Kütüphanelerimin her biri bir nevi çok katmanlı otobiyografidir; her kitap onu ilk kez okumuş olduğum ânı içerisinde muhafaza eder. Sayfa kenarlarındaki karalamalar, kitabın başındaki boş sayfaya atılmış muayyen bir tarih, bugün esrarını koruyan bir sebepten dolayı sayfanın tekini işaretleyen sararmış bir otobüs bileti-bunların hepsi de bana o zamanlar kim olduğumu hatırlatma çabası içindedirler.
Sayfa 18 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
"Yola çıkmayı severim. Gözümün önünden manzaraların geçip gitmesini, bulunduğumuz anın şarkısını yahut ruhumuzun en derin köşelerine sinmiş korkuları, fenalıkları tekrar edip duran tekerleklerin sallantısını severim. Camlarda rüzgarın bağırışlarını ve gemilerin, bilhassa onların arkalarında bıraktıkları... "
Gene sonuna kadar desteklediğim bir paragraf
Çağdaş toplum bilinçli tasarımların bir sonucudur ve eğitim fırsatları onlara uygun olarak tasarlanmak zorundadır. Okul vasıtasıyla belli bir amaca uygun olarak geliştirilmiş, tüm günü kapsayan eğitime olan güvenimiz günümüzde azalmaktadır. Öğrenmek ve öğretmek için daha farklı yollar bulmak zorundayız. Tüm kurumların eğitim niteliği tekrar artmak zorundadır
