atiye
@vecatetis
nasıl bu kadar dibe vurabildiğimi hâlâ anlamıyorum.
Özetle, yaşamak bir denge meselesidir. Birine aşırı bağlanmak dengesizliktir.
Umut nasıl ki bir andır, umudu yerle bir eden şey yine bir andır. Darmadağın olur her şey, yıkılır dünya.
“Yapma.” diye bağırırdı. “Kendini yıkmak için çabalama bu kadar.”
Reader Follow Recommendations
Onunla yaşadığım şey aşk değildi. Benim boğucu derin umutsuzluğumdu. Kapandaki fare gibi çaresizliğimdi, tuzağa düşmüşlüğümdü. “Sevilmeyi ölesiye isteyişimdi.”
Ruhla bedenin birbirinden ayrılması için ille ölmek gerekmez. İnsan yaşarken de ruhuyla bedeni birbirinden ayrılabilir. Ama asıl sorulması gereken soru, ruhla bedeninin ölmeden birbirinden ayrılmasının mümkün olup olmadığı değil, bu ikisinin nasıl olup da tekrar birleşebildiğidir.
Olmayan şeyler imparatorluğuydu dünya.
Çocuklara Dair;
Onlara sevginizi verebilirsiniz ama düşüncelerinizi değil.. Zira kendi düşünceleri var onların.
Mısır demetleri gibi derer sizi aşk. Harman yerinde dövüp çırılçıplak bırakır. Kabuklarınızı elemek için kalburdan geçirir. Yumuşayana kadar yoğurur; sonra da atar kutsal ateşine.
Sevgi kendi derinliğini bilmez ayrılık vakti gelip çatana kadar.
Yaşadığımız dünyada sözlerin teminatı yok, çünkü sözlerin bizi insan ettiği veya insanlıktan çıkardığı konusunda bilgilerimizi kaybettik ve kaybetmekteyiz. Kaldıki insan kalmak, insan vasıflarını hassasiyet göstermek anlamlı şeyler midir günümüzde?
İnsanın aklını başından alan ızdıraplardır.
Bir kadın neden bütün hayatını başkalarının mutluluğu üzerine kurup sonra da her mutsuzlukta kabahatli çıkan olmak zorundaydı ki zaten?
İnsanın karanlığı çağıran bir yanı vardır.
Başkasının helaki, hayatta olmaya kıymet katar, anlatılacak ömürlük bir tecrübe katar, şükür katar.
Dünya, dedim, kuyuysa bile ille de düşecek değiliz ya.
