Vedat Çakır
Vedat Çakır
@vedatckr
Lisans
İstanbul
İstanbul, 27 August
690 reader point
Joined on April 2020
Adaletsizlik, delilik ve sistem üzerine yazılmış harika bir hikaye.
Hikaye hayatı, hayatın tekdüzeliğini, varlığı, deliliği, sıradanlığı, cehaleti, toplumu sorgulatıyor.
Hayatın acımasızlığı ile hiç karşılaşmamış insanların, bu acıları sırtlayan ve mücadele eden insanlar ile empati kuramadığını ve onların yaşayışını anlayamadığını; tabii anladıklarında ise bazı şeyler için çok geç olduğunu anlatan bu hikaye beni etkiledi.
Tam olarak yaşadığımız bu dünyanın da bir "Altıncı Koğuşu" olup, çevremizde, çok yakınımızda kendini Altıncı Koğuşa kapatılmış hisseden Ivan Dimitriç'ler vardır.. Bizler de bir Andrey Yefimıç olmamak için bu hikayeden bir ders çıkarmamız gerekmektedir diye düşünüyorum.
Zaten kitap okunması kolay ve anlaşılır bir dilde yazılmış. Bir çırpıda okuyup bitireceksiniz fakat uzunca düşündürecektir.
Kitap okumak için sınırlı vakti olanlar dahil herkes için bu kitabı bir oturuşta okumalarını öneririm.
Keyifli okumalar dilerim.
Çevremde yere göğe sığdırılmadan (TAM BİR BAŞ YAPIT YAAA) bahsedilen bu roman sanki biraz fazlaca övülmüş gibi geldi bana. Katılıyorum kesinlikle roman güzel, akıcı ve betimlemeleri harika. Okunmaya değer, ki zaten benim gibi kitapları yavaş okuyan biri değilseniz bu kitabı da bir çırpıda 1-2 saate bitirmiş olursunuz. Gerek kitabı satın almak için
Tarihimizde yaşanan olayları kurgu süzgecinden geçirerek sunulmuş bir kitap. Bazı bölümlerinde neresi gerçek neresi kurgu diye kafam karışmadı değil ve ciddi ciddi çelişkide kaldım. Bu ikilem kitaba çok ayrı bir haz vermiş.
Yazarın bakış açısıyla tarihi yorumlama sürecinin ikinci kitabı olduğunu, okumaya başladıktan sonra anladım. 3 kitap olarak set olduğunu öğrendim. İlk kitabı "Teşkilat" sonrası "Muhafız" ve en sonuncusu "Hanedan" şeklindeydi. İlk kitabını okumadan bu kitabı okumuş olmak herhangi bir anlam kaybı yaratmadı.
Bazı bölümlerde olaylar dip notlarla da belgelenmiş ve tarihin bilinmeyen, saklanan, üzeri kapatılmış yönleri ve gazete ve haber manşetlerinde millete gösterildiği gibi olmadığı görülüyor.
Tapınakçılar ve Teşkilat diye tanımlanan iyilerle kötüler arasında asırlardır sürdürülen gizli savaşın süreci bu kitabın sayfaları arasında açıkça görülebiliyor.
Bu kitabı Komplo teorilerini seven okurlar için ayrı bir artı olarak önerebilirim.
Reader Follow Recommendations
Kitabı okumadan önce herkesin söylediği üzere "çok farklı bir kitaptır" yorumu ve merakım ile birlikte aldım bu kitabı. Yazarın okuduğum ilk kitabıydı. Alışık olmadığım bir yazım türüne sahipti. Bu yüzdendir ki başlarda romana girebilmem biraz zorladı fakat ilerledikçe daha bir hız kazanıp hafiften güzelleşiyor ve kendinizi biraz biraz kaptırıyorsunuz.
Kitap içinde hoş bölümler olmasına rağmen yine de tam tamına beğenemedim, hatta bazı yerler de sıkıldığımı bile söyleyebilirim.
Belki bu benim modern edebiyatı anla/ya/mamamdan kaynaklanıyor olabilir, belki de bir şans daha verip kitabı ikinci sefer okumam gerekiyordur.
Defalarca çok okunanlarda ve okumam gereken kitaplar arasında karşıma çıkardı ve bende beklentiyi yükseltmiş olabilirim. Beklentimi karşılayamadı açıkçası, hatta çok altında kaldı.
Kitabın tarzı size göre değilse sizde zaman kaybı yaratabilir, çokta okumanız gerekenler listesinin başında tutmanıza gerek yok gibi.
Ayrıca kitap için baş yapıt olduğunu söyleyenlerin yorumlarını okudum, açıkçası çok katılamadım bu yorumlara.
Dostoyevski bu ilk eserini yazarken daha 23 yaşındaydı.
Bu ilk eseri sanki ileride çıkacak büyük kitaplarının bir fragmanı mahiyetinde.
Çok iyi gözlem yapmış ve müthiş bir biçimde olan anlatımı ile etkilenmemek elde değil.
Mektuplaşma ile ilerleyen bir kitap ve ben romanlarda bunu çok okuyamayan, çok sevmeyen birisi olarak söylemeliyim ki beni hiç ama hiç sıkmadı. Aksine Makar Devuşkin'in cahil üslubu ara sıra tebessüm ettirdi.
Gerçekten tüm benliğiyle seven insanlar için kendinden vermenin ne kadar kolay, doğal ve neredeyse nefes almak kadar gerekli bir şey olduğunu görüyorsunuz eserde.
Kitaptaki diğer soğuk, umarsız, bencil insanlar aslında biz miyiz diye düşünmek lazım aslında. "Günlük hayatta gözümüzü kulağımızı tıkadığımız gerçekleri gözümüze gözümüze sokmuş dostoyevski."
Zavallı Devuşkin! Ahh ahh...
