magiano
@vronskiysanna
yaprak döker bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe
nrw
27 librarian point (Last month: 40)
757 reader point
Joined on June 2019
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
“Bak, senin düşünebildiğin en korkunç tecrübe nedir? Benimki, bir hücrede, silahsız ve savunmasız durumda, salyası akan bir hayvanla kilitli kalmak, ya da bir hastalık sonucu beyni kalmamış bir manyakla kilitli kalmaktır. O zaman kendi sesinden başka hiçbir şeyin olmaz. Sesin ve düşüncelerin. O yaratığa haykırır, sana neden dokunmaması gerektiğini söylersin; en güzel ve etkili kelimeleri bulursun, gerçeğin ifadesi kesilirsin. Canlı gözlerin sana baktığını görür, ama yaratığın seni duyamadığını bilirsin. Ona ulaşamayacağını, hiçbir şekilde ulaşamayacağını, ama onun yine de kıpırdayıp soluk aldığını, karşında kendi ihtiyaçlarına göre hareket ettiğini görürsün. Dehşet bu işte. Dünyanın karşısındaki de bu. İnsanların arasında, bir yerlerde kol geziyor. O yaratık. Beyni yok, içine kapalı, hiç etkilenmeyen, ama kendi amacı, kendi kurnazlığı olan bir şey. Tek bildiğim bu.. Onun var olduğu. Amacını bilmiyorum. Ne tür bir şey olduğunu da bilmiyorum.”
Some day this pain will be useful to you.
Sayfa 307
Reader Follow Recommendations
You know what I've been thinking since? I've been thinking that you are my country. Is that a strange thing to say? Without you, I don't have a home in this world; I am a felled tree, my roots severed all round; you can topple me with the touch of a finger.
Sayfa 183
you are young and the young are impatient. They can’t wait for school to be over and life to begin. But let me tell you a secret: it already has! This is what life is. Boredom, frustration, trying to get out of things, longing for something better.
Sayfa 175
Because the past is a dark, distorted mirror. You look at it, you only see your own pain. There is no room in there for someone else’s pain.
Sayfa 112
Because that is what migrations and relocations do to us: when you leave your home for unknown shores, you don’t simply carry on as before; a part of you dies inside so that another part can start all over again.
Sayfa 55
The places where we were born are the shape of our lives, even when we are away from then. Especially then.
Sayfa 33
But none of that answered the one question burning in her mind: was it also possible to inherit something as intangible and immeasurable as sorrow?
Sayfa 18
But nothing they did or said could be worse than her hatred for herself just then.
Sayfa 18
„Ißt du Fisch? Ich habe Fisch. Was stinkt, ist nicht mein Fisch, sondern ich.“
Sayfa 124
Zum Teufel, ich sehe die göttliche Geduld Ihrer Leute, aber wo ist ihr göttlicher Zorn?
Sayfa 79