İşte uykum kaçtı. Uyku beni asla gerçekten arzulamıyor, tüm akşam hırpaladıktan sonra gece yarısı civarı terk ediveriyor. Uyku sırf kendi kafasına göre takılan bencil bir canavar.
İnanır mısınız ki ona beslediğim karanlık ve hazin bağlılık, farkına dahi varmadan beni şiirin ve müziğin yoluna sokmuştu. Yıllardır hissettiğim tek ve son sarsıntı bu. Bu gibi çelişkileri açıklamaya çalışmamalı, insanın gönlü bir gariptir!
Derin bir nefes almayı deneyelim, bırakalım düşünceler engin bir beyazlığa sürüklensin, gözler kapalı, eller karnın üzerinde, ölmeden ölmüş gibi yapalım.