нaтice
нaтice
@whatiice
Reading about people living life, instead of living, right?
1 August 2004
177 reader point
Joined on November 2020
Okuma Hedefleri
Kitap adeta bir film gibi akıp gidiyor. Zihnimde renkli bi şekilde canlandı ve gördüklerimden hoşlanmadım -kesinlikle keyifli bi okumaydı-. Mirandanın bölümüne geçtiğimde her şey daha çok oturdu ve üzüntüm sonlara doğru oldukça arttı. Kitabın sonunda sinirlenmemekte elde değildi. Demek ki neymiş, hiçbir şeyde özel değiliz aslında her şey karşıdaki kişinin zihninde ve bir kere yapılan şey mutlaka ve mutlaka tekrarlanacaktır.
Kitapla alakası pek yok ama şunu da eklemek istiyorum, insanlarla olan ilişkimizde sınırlar koymalıyız ama onlarla tanışmadan önce bu sınırlar belli olmalı yoksa sınırları geçmelerine müsamaha gösterebiliriz istemeden de olsa. “Böyle yapmak istemedi aslında”, “Yanlışlıkla söylemiştir”, “Benden sonra değişti artık öyle biri değil”. Hayır. Yaşananları oldukları gibi görmeliyiz. Duygularımız mantığımıza gölge düşürüyor.
Unutmayın ki olgunlaşmış bir ağacın dalını ne kadar aşağı indirirseniz indirin bıraktığınızda dal eski yerine dönecektir…
Ölümsüzlük, güzellik ve güç. Kirke bunların birine sahipti sadece, aşık olana kadar… Sevgisi, içinde varlığından habersiz olduğu güçlerini ortaya çıkardı; karşılıksız olsa da gücünü bahşetmişti ona ne de olsa, bir teselli.
Güzellikleri ve güçleriyle üstünlük kuran tanrı ve nymphalardan uzakta yaşayan, ölümlüler tarafından aşağılanmış ve buna bir daha izin vermemek için gazabını üstlerine salan bir tanrıça, Aiaie cadısı.
Kötü biri asla değildi. Ne yaptıysa tutkusundan ve bu dünyanın düzenine olan hoşnutsuzluğu yüzündendi... O da, yeni bir dünya yaptı, kendisini de dahil değiştirerek. Binlerce yıldır arzuladığı yaşamı kendi elleriyle, titan kanıyla sulanmış türlü bitkilerle ve efsunlu sözlerle gerçeğe dönüştürdü.
Sonunda bir tebessüm bıraktı yüzümde:)
kitabın kapağını gözyaşlarıyla kapattım... ah be maria, ah be raif... şu an içim duygu yüklü. aşırı akıcı ve dramatik. keşke daha önce okusaydım demiyorum çünkü her şeyin bi zamanı var bunu biliyorum.
hayatımız aşkı aramakla geçer ama bulunca, kafamızda yaşamak istediğimiz gibi yaşayamayız, haykırmak istediklerimizi söyleyemeyiz. halbuki söylesek, içimizi döksek belki her şey daha güzel olacak. geriye ne yaşanmamışlıklar ne de kafada dönüp duran, çıkmak için yalvaran sözler karşılıksız kalıcak... kitap tek cümleyle ruhuma dokundu... okumadan önce böyle hissediceğimi bilmiyordum. hala ağlayasım var:’d içimde vicdan azabı gibi bi duygu var, nedenini bilmediğim. ama tam da zamanına denk geldi.
