Sana anılar gibi,eski alışkanlıklar,sebepli sebepsiz hüzünlenmeler,sabahlar gibi döneceğim.
Ben dışarı çıkamıyorum.Her şey çok kusursuz ve ben çok ütülüyüm.Sanki nefes alsak kırışacağız.
Kimseye ihtiyacı olmayan,kendi kendisine mükkemmelen yeten bir kadın görüntüsü.Sanki yalnız doğmuş ve hep öyle yaşamış gibi.
Reader Follow Recommendations
Basit çocuk ruhunda derinden derine bir şeyler değişiyordu:Hayata dair,hani içinde hepimizin bazen kederli,bazen neşeli olduğumuz hayata dair,bazı gerçekleri kavramaya başladığını hissediyordu.
Şimdi herkes bu ufacık,minicik sarışın oğlanın gerçek bir kahraman olduğunu düşünüyordu.
Aralarına sanki gökten zembille inen,korkamadan yüksek sesle onlardan hesap soran bu ufaklığın yaptığına akıl erdiremiyorlardı.O kadar cesurdu ki...
"Ne mutlu cehaletin koruyucu rahmi içinde bir cenin gibi büzülüp yatanlara"
İnsan,kendine kurallar koyulan bir hayvan gibi her duruma alışıyor.
"Ama inan bana,insanların çoğunun ruhu bedeninden önce çürür."
“Elbette kafanın içinde olup bitiyor,Harry,ama bu niçin gerçek olmadığı anlamına gelsin ki?”
Ölülere acıma, Harry.Yaşayanlara acı,her şeyden çok da,sevgisiz yaşayanlara.
“Bunca zaman sonra,öyle mi?”
“Her zaman,” dedi Snape.
Ve birden,nasıl olduğunu bilmese de,anladı:anka gitmişti artık,Hogwarts’ı bütün bütün terk etmişti,tıpkı Dumbledore’un okulu terk ettiği gibi,dünyayı terk ettiği gibi...Harry’i terk ettiği gibi.
“Merak etmiyorum,Harry” dedi Dumbledore,suyun donduruculuğuna rağmen biraz daha güçlü bir sesle.”Yanımda sen varsın.”
Harry başını kaldırıp ona baktı ve Dumbledore’un yüzünden aşağı,uzun gümüş rengi sakalına bir damla yaşın aktığını gördü.
