Hiçbir şey bilmiyorum. Bir gün çok şey de öğrensem hiçbir şey bilmemeye devam edeceğim. Okuduğum kitaplar, izlediğim filmler ve geçtiğim hayatlar birer birer hiçliğin basamaklarını dolduracak. Bildiklerimi hep başkalarından dinlemek isteyeceğim çünkü benim pencerem bana çok dar. Dünyaysa benim kollarımdan büyük. Yetişemem.
Başkalarının gözlerinden görmek isterim hayatı. Konuşmayı pek sevmem ama sen anlat. Ağacı, kuşu, böceği... Ben dinlerim. Hiçliğin basamaklarını soğuk mermerlerden oluşturmaktansa etrafını solmayan çiçeklerle süslemeyi tercih ederim.
Bildiklerimi anlatmaya, kendi sesimi duymaya korkarım. Gördüklerimi kendime saklarım. Bencilimdir biraz. Yalnızlığına da çokça düşkün... Alınma, yalnız sana değil bu sevimsizliğim. Kendimden de pek haz etmem. Huysuz, bencil, sorumsuz... Katlanılmaz biriyim çokça.
Benimle karşılaşırsan,
çizgilere basmadan yürümeye çalıştığın kaldırımlarda,
Yolunu çevir.
Belki ufak bir gülümseme ısıtır içimi ve günümün kalanını. Ama seni unutmam. Gördüğüm en ufak şefkati başımın üstünde taşırım. Kanatlarımın üstünde götürürüm uzak ülkelere. Sen yolunu çevir.
21.10.22