Tuna ismini, daha kız ya da erkek olduğunu bilmeden çocuğuna veren çok sevdiğim bir arkadaşımin önerisiyle başladığım kitaptır kendileri. Kitaba başladıktan kısa bir süre sonra ona neden Tuna diye sordum, niye Ada değil (kızı olduğu için sanırım) o da bana kitabı bitir sonra tekrar konuşalım demişti, ne demek istediğini artık anlıyorum.
Aah caanım mavi Tuna, bu nasıl bir kalp nasıl naif bir seviş öyle... Tuna yi okurken hele de iç savaşını kendimi öylesine onun yerine koydum, öylesine iyi anladım ki onu, bazen ben de özellikle dünyaya baktıkça bunlar kabus olmalı diyorum, çünkü bunlar sadece kabuslar da olabilirdi. Onun o çocuk kalbinde yeşeren kendini ele geçiren o muhteşem sevgisi sanırım bu kadar güzel anlatılabilirdi.
Kumral Ada karakteri sanırım daha tanıdık daha bilindik bir karakter, ama Aras in ölümünün onda yarattığı yıkım ve anlatılis şekli takdiri hakeder bence. Gerçi kitaptaki büyük küçük bütün karakterler sağlam ve hiç bir karakter havada kalmıyor, bu da yazarın başarısı zannımca. Kitaptaki en sevdiğim karakter sanırım şair dayı, ve bir yerlerde diyor ya gerçek hayat romanlarda ki gibi olmuyor, eğer olsaydı ben bu hikayeyi çok farklı yazardım.
Anlatım şekli, dili, karakterlerin gerçekliği, doğallığı kitabı sıradan bir roman olmaktan çok ötelere götürüyor bence, kendi kişisel zamansızlığım nedeniyle okumam biraz uzun sürse de aslında elinizde akıp giden, hazmederek okunacak bir kitap bence.
Şöyle araya bir roman atayım, fazlaca yormasın ama çok da basit olmasın diyorsanız sevgiyle önerilir efendim...
