Kesinlikle kolay hazmedilecek, okunup bir köşeye bırakılacak bir eser değil. Altı çizile çizile, her sayfada düşünerek, yavaş yavaş okunması gereken, beyin yakan bir kitap.
Yazarın da dediği gibi anlamak ve anlamlandırmak arasında çok fark var. Felsefe ve edebiyat iç içe Nietzsche'nin Üstüninsan, siyaset, din, ahlak, toplum, doğruluk, adalet hakkındaki fikirlerini sunuyor. Her ne kadar karşınızda çok öfkeli bir adam var ve yüzünüze yüzünüze acımasız, korkusuz söylemlerde bulunuyor, sizi aşağılıyor, eleştiriyor gibi görünse de aslında olan şey zeki bir adamın insanların çoğunluğunun düşündüğü ya da tercih ettiği şeyin tam tersini savunuyor gibi algılanması. Bu bağlamda çağının çok ötesinde ve ilk duyulan anlam katmanının çok derinlerinde. Hatta bu yüzden bazı kavramlar ve fikirlerinde yanlış anlaşılmış olabileceğini düşünüyorum. Halil Cibran'ın Ermiş'ine çok benziyor dağdan halkın arasına Üstüninsanı bulmak için inen Zerdüşt. Birkaç küçük farkla: daha agresif, hırçın, kibirli ve özgüvenli.
"Kadındaki kadınlığı keşfedebilmek için gerçek erkeklik şarttır." gibi güzel bir ifadeden sonra "kadınların yanına mı gidiyorsunuz, sopanızı eksik etmeyin" tarzında aşağılayıcı, basit birkaç cümle kızdırdı haliyle. Ama bu minik hayal kırıklığını büyütmedim, 'vardır bir sancısı', dedim ve 'vay be' dediğim satırların altlarını çize çize okumaya devam ettim.
Beyin hücrelerini zorlamak, düşünmek ve mana aramak isteyenler için güzel bir eser.
Animal Triste ise bunu yapabilenlerin arasında yer alan çok iyi bir roman.
Anlatıcımız 100 yaşında bir kadın. Belki de değil.
Çocukluğum kitabını okumadıysanız öncelikle onu okumanızı öneririm.
Çocukluğum, "Var git insanların arasına karış... Ve ben de insanların arasına karıştım," sözleriyle bitmişti. Bu kitapta da Maksim'in ergenlik-gençlik
