" Kırk cümle kuruyorsun;
Ağzını açmadan vazgeçiyorsun..
İncinme değil bu,
İnsana olan inancını yitirme !
Yaranı evde bırakıp çıkıyosun sokağa,
Yüzünde tebessüm etrafın çok kalabalık
Sen yalnızsın !
Omuzundaki yükten,
Yüreğindeki kırgınlıktan,
Hasretinden, özleminden habersiz..
Herkes yabancı hiçbir şeye öfke duymuyosun..
Sadece kırgınsın,
Neden bilmiyorum ama insan insanı hep eksik bırakıyor
Ve sadece sevdiklerimiz parçalıyor yüreklerimizi..
Sevdiklerini söylerken geride de çok şey eksik kalıyor işte .. "