Ayfer Tunç’un kalemiyle tekrar tanıştığım ikinci kitap. Her geçen sayfada insanın kendine ve çevresine karşı neden bu kadar değişmemekte ısrar ettiğini anlayamadım. Aziz Bey’in ailesiyle birlikte mutlu olmak için çabalamak yerine yalnız mutlu olmaya çalışması ancak elinde hiçbir şey kalmaması… Ve zamanında söylenmeyen kelimelerin, cümlelerin koca bir paragraf olup insanların hayatlarını değiştirmesi…
Hiç farkına varmadan babası olmuştu. Kalbini karısına açmayan, evinin dışındaki hayatı evinin içindekinden daha önemli bulan, evdeki yürek sızılarını anlamayan, anlasa da umursamayan, çehresi daima asık, sesi daima gür ve azarlamaya hazır babası.