Ne tuhaf değil mi?
Hiç gitmeyecek sanıyor insan.
Karanlıkla boğulan gece,
Hep onunla aydınlanıp nefeslenecek sanıyor.
Sanki bütün çiçeklerin güzelliği,
Ondan ötürü.
O var diye gök böyle mavi.
Yağmurun yüzüme yumuşacık inişi,
Güneşin tenime bu sıcacık değişi,
Yüzümdeki gülücüklerin müsebbibi de o
Ve hatta göğüs kafesimde kalbimin varlığını