Gök karardı yine
Yağmurun şiiri başladı sessizce
Her damla hüzünlü bir notayı düşürdü toprağa
Ve toprak ağıdını fısıldadı yapraklara
Yapraklar sarardı bir bir döküldüler
Her biri bir umudun son buluşu
Rüzgarın kollarında hüzne yolculuk ederler
Son danslarını yaparlar hüzünle dolu
Kuşlar bile şarkılarını unuttu
Göç mevsimi geldi gittiler
küçücük bir bakışın
çözer beni kolayca
kenetlenmiş parmaklar gibi
sımsıkı kapanmış olsa
hiçkimsenin yağmurun bile
böyle küçük elleri yoktur
bütün güllerden derin
bir sesi var gözlerinin...
başedilmez o gergin kırılganlığınla senin
her solukta sonsuzluk ve ölüm...
Hiç kimsenin yağmurun bile böyle küçük elleri yoktur,
Dünyaya küçücük eller, küçüçük ayaklar ve sonsuz mutlulukla geliyorsunuz. Ve elleriniz ve ayaklarınız büyürken mutluluğunuz da sizinle birlikte büyüsün.
hiç kimsenin yağmurun bile böyle küçük elleri yoktur
akasya ağaçlarının beyaz çiçeklerini döktüğü
bir yoldan geçerdi kız çocuğu
tanımadığı insanların
acıya aşina yüzlerinden geçerdi.
hava soğuktu...
bir ayaza savururdu düşlerini.
yağmurun izlerini silerdi ,
çarpık düşüncelerin
Yağmurun Elleri
Hiç kimsenin yağmurun bile
Böyle küçük elleri yoktur
Hiç kimsenin yağmurun bile
Böyle küçük elleri yoktur
Bütün güllerden derin
Bir sesi var gözlerinin
Çizgisini sakinliğini koruyan hesapların hastasıyım. Usul usul yazıyor gibi hep. Kafası gönlü rahat gibi. Çişeleyen yağmurun altında elleri cebinde ıslık çalarak yürüyor gibi.Bir de kendi hesabıma bakıyorum, neresinden bakarsan tutarsız ayarsız dengesiz çarşamba pazarından outlet malları birbirini ezercesine havaya savuran hatun bluz tezgahı gibi..
