"Anlatırken dilimde tüy bitmiş, nefessiz kalmışım.
Yürürken ayaklarımda derman bitmiş, olduğum yere mıhlanmışım.
Kalbimin saati dünyanın saatine kurulu değildi.
Bundandır mevsim yaz iken fırtınaya yakalanışım.. "
Bir yer vardı.. Kendimi fazlasıyla güvende ve kalabalık hissettiğim bir yer.. Şimdilerdeyse mobeselere tek başıma yakalanışım ve dünyalarca izlenişim mevzu bahis.
çok hastayım ben ruhum yerinde duramıyor birşeyler yapmam lazım yoksa bu boguntudan kayıp gidicem.
hergün karın ağrım ve heycanımla baş edemiyorım beni çok zorluyor bu hastalık sanırım bu 2. yakalanışım ve 1.ciye nazaran daha çok kontrol edebiliyorum,yemeden içmeden kesiliyorum,nefesim kesiliyor hareket edemiyorum ruhum çekiliyor
aşk denen bu illet beni 2.kez sarmalıyor.
Sana beddua etmemek için direniyorum
Ama sana ağlarken anneme yakalanışım da aklımdan çıkmıyor..
hem acı çektiren hem seven hem eksik bırakan hem de tamamlayan
O benim ilk kalp çarpıntımdı.
Kendimden ilk kaçışım.. ve kendime ilk yakalanışım..
Sabrım, acım... Sevincim...
Benliğimdeki eksik ve tam Yanım...
