Ben, yıpranmış sokaklar ortasında avare
Sen, kırgın bir ülkenin süreyyası: Gülnare
Honçalı novroz gelir; bir de siyah ve sarı
Dalgalanır göklerde bir kuşun kanatları
Her nağme, dudağında çarpılmış karanfil
Sana tutkun atlılar şimdi yorgun ve sefil
Göğsünde, kıskandığım bir rüyadır kırmızı
Nerdesin, ey masallar ülkesinin son kızı
dokunmuyorsa
Sen de, her şey gibi yakınımda iken,
Sen de oluyorsun gözlerimde diken.
Git, git benden uzak, uzak bir yere git;
Ne olur, içimde her zaman bir ümit,
Her uzak şey gibi öyle yalnız hayal,
Yalnız rayiha, renk, şarkı halinde kal.
Sevban (r.a)'dan rivayetle Rasulullah (s.a.s) şöyle buyurmuştur:
"Ümmetimden bir kısım insanları bilirim ki, Kıyamet günü Tihâme dağları emsalinde bembeyaz (tertemiz) hayırlarla gelirler. Aziz ve celil olan Allahu Teâla o sevapları saçılmış toz haline getirir (değersiz kılar, kabul etmez)."
Sevban (r.a) dedi ki:
"Ey Allah'ın Rasulü! Onları bize tavsif et, durumlarını açıkla da, bilmeyerek biz de onlardan olmayalım!"
Rasulullah (s.a.s) açıkladılar:
"Onlar sizin din kardeşlerinizdir. Sizin cinsinizden insanlardır. Sizin aldığınız gibi onlar da gece (ibadetin)den nasiplerini alırlar. Ancak onlar, Allah'ın yasaklarıyla tenhâda baş başa kalınca, o yasakları ihlâl ederler, çiğnerler."
İbn Mace, Zühd 29
İmam Sahnun şöyle der:
"Seni açıkta şeytana düşman iken, gizlide şeytanın arkadaşı olmaktan sakındırırım."
İbn Kayyım da şöyle der:
"Arifler; yalnızken işlenen günahların ters yüz olmanın temeli olduğu ve gizlide ibadetin en büyük sebat sebeplerinden olduğu hususunda icma etmişlerdir. O halde ey ihlası elde etmek isteyen kul! Yalnız kaldığın vakitleri şeytana dost olup Rabbine isyan etmek için değil, Allahı zikredip muhabbet ve haşyet duyguları içinde gözyaşını akıtmak için fırsat bilmelisin!"
De ki: Allah her şeyin Rabbi iken ben ondan başka Rab mi arayacağım? Herkesin kazanacağı yalnız kendisine aittir. Hiçbir suçlu başkasının suçunu yüklenmez. Sonunda dönüşünüz Rabbinizedir. Ve o, uyuşmazlığı düştüğünüz gerçeği size haber verecektir.
En’âm Suresi | 164. Ayet
Sayfa 141 - Türkiye Diyanet Vakfı YayınlarıKitabı okudu
