Demekki sevgi aptallikti.Jim de yeri yoktu.Sevgi kalleşti,ihanet ederdi ve diğer insanları dışlardı .Köprüleri bir daha onarılamayacak şekilde yakardi.Sevgi, yalnızca insanların istediğini elde ederken kullandığı bahaneydi.İnsanların tükenmiş bir koz gibi,kumarı kazanmak için oynanan hileli bir as gibi fırlattığı,kazanmak için başkasını zarara sokan,sözüm ona güçlü bir erdemdi .Silaha dönüştürülebiliyorsa sevgiden ne hayır gelirdi ?
Ama, insan sevgisi, bir tek kişiye duyulan sevgiden ayrılamaz. Bir kişiyi üretici
olarak sevmek, onun insansal özüyle ilişki kurmak, onu insanlığı temsil eden biri olarak
görmek anlamına gelir. Bir bireye duyulan sevgi, insan sevgisinden ayrıldığı ölçüde, yalnızca
yüzeysel ve rastlantısal sevgidir ve zorunlu olarak sığ kalır. İnsan sevgisinin anne sevgisinden
değişik olduğu söylenebilir. Çünkü çocuk güçsüzdür; ama türdeşimiz olan insanlar güçsüz
değildir. Ama bu ayrımın ancak göreli koşullarda varolduğu da dile getirilmelidir. Tüm
insanlar, yardıma gereksinme duyarlar ve birbirlerine dayanırlar. İnsansal dayanışma her
bireyin kendini ortaya koyusunun zorunlu koşuludur.
İlgi ve sorumluluk sevginin kurucu öğeleridir. Ama, sevilen insana duyulan saygı ve ona ilişkin
bilgi olmazsa sevgi, baskı ve benimsemeye dönüşerek yozlaşır. Saygı, korku ve korkuyla karışık
hayranlık değildir. O, sözcüğün köküne uygun olarak, bir insanı olduğu gibi görmeyi, onun
bireyselliğinin ve biricikliğinin ayırdına varmayı gösterir.
Örneğin, benim evlenme ihtiyacımın, soyumu sürdürme ya da servetimi düzenleme ihtiyacımın ittifak yaptığım nesneyle aramda çözülmez bağlar oluşturması gerektiğini mi söylemek istiyorsunuz? Soruyorum size, bunu savunmak bir saçmalık olmaz mı? Çiftleşme edimi sürdükçe, kuşkusuz, bu edime katılmak için bu nesneye ihtiyaç duyarım; ama tatmin olur olmaz, lütfen söyleyin bana, onunla benim aramda ne kalır ki? Ve bu çiftleşmenin sonuçları ona ya da bana hangi zorunlulukları dayatır? Bu sonuncu bağlar, ebeveynlerin yaşlılıklarında terk edilmekten duydukları korkunun ürünüydü ve çocukluğumuzda bize gösterdikleri çıkarcı özen daha sonra ömürlerinin sonlarında bizden bekledikleri özeni hak etmek içindir yalnızca. Tüm bunlar bizi aldatmasın: Ebeveynimize hiçbir borcumuz yoktur... en ufak bir borcumuz bile yoktur Eugenie. Ve bizim için değil kendileri için çalıştıklarından onlardan nefret edebiliriz, hatta yaklaşımları bizi sinirlendirdiğinde onları başımızdan savmamıza da izin vardır; ancak bizimle iyi geçinirlerse onları sevebiliriz ve bu sevgi de diğer dostlarımıza duyduğumuz sevgiden bir derece bile daha fazla olmamalıdır, çünkü doğumdan gelen hakkın bir anlamı yoktur, hiçbir şeyin temeli değildir.
Sayfa 124
Svetlana Aleksiyeviç (2015 Nobel Konusmasi)
Nigâr Hacızade
Belaruslu gazeteci-yazar Svetlana Aleksiyeviç, savaşı, şahidin anlatma yükümlülüğünü, edebiyatını, ömrü boyunca yanı başında olan sesleri anlatıyor.
Kaybedilmiş Bir Savaş Üzerine: Svetlana Aleksiyeviç’in Nobel Edebiyat Ödülü
Nobel Edebiyat Ödülü’nün bu yılki sahibi Belaruslu yazar Svetlana Aleksiyeviç, 7 Aralık’ta ödül