Ben bu dünyaya ait değilim, çok geç artık değişemem. Değişmekte istemiyorum. Tek isteğim, tüm bu dünya karşımda dururken, her şeye birer birer karşı çıkarken yanımda görebileceğim bir insan. Beni seviyorsun biliyorum ama sen o değilsin anne. Ben hep, kimsenin tamamen sevemediği o insan olacağım. Uzak kalacağım her şeyden. Beni seven insanları üzeceğim, çünkü beni asla anlamayacaklar. Seni de üzeceğim. İstediğimden değil yanlış anlama ama ben böyle biriyim. Farklı biri olarak öleceğim. İnsanlar arkamdan, öyle kabul edilmesi gereken insan olarak bahsedecek. Yalnızım ben. Ölmek istemiyorum ama bazen keşke hiç doğmasaydım dediğim oluyor. Beni yalnızca kitaplar, film karakterleri ve müzisyenler anlıyor anne. Sanatçı da sayılmam aslında ama öyle bir zihnim var. Hırslı değilim ben anne, diğerlerinin arasından sıyrılıp kendimi gösteremem; komşulara gittiğinde benimle övünemezsin. Sesler duyuyorum zihnimde, geceleri beni lafa tutup uyutmuyorlar; ondan uyuyamıyorum. Sen bile anlamadıktan sonra, kim beni anlar anne? İnsanlara açılmak için yazmak zorunda kalmak beni yoruyor; yanlış anlama varolmaktan memnunum. Arada sırada kendiminde beğendiği şeyler yapıyorum ama bir rehbere ihtiyacım var. Sıkılıyorum bu dünyada, fazla yalnızım. Severim de yalnızlığı ama bazen onu da paylaşacak birilerini arıyorum anne. Anlıyor musun beni? Anlamıyorsun değil mi? Biliyorum, boşver anne.....
~alıntı~