Fatma Arslan

Yalnız Kaldığımda
Uzun zaman sonra ne zaman yalnız kalsam, önce korkar sonra kendimle yakınlaşırım. Bir süre ne yapacağımı şaşırır, sonra sadece kendimin neleri sevdiğini hatırlamaya çalışır, keyfini çıkarırım. En çok yalnızken düşünürüm ve en güzel fikirlerimi yalnızken bulurum. Kendimle iyi anlaşmayı öğrenir, üstünü örttüğüm sorunlarımla yüzleşir, çareler ararım. İnsan ilişkilerim yalnız kaldığım dönemlerde daha çok gelişir. Erich Fromm demiş ki "bir insana kendi kendime yetemediğim için bağlıysam, o kişi ancak bir can simidi olabilir, aradaki bağın sevgiyle hiçbir ilgisi yoktur. Mantığa aykırı görünse de yalnız kalma becerisi, sevme becerisinin koşuludur." Kendimle kurduğum yakınlık, başkalarıyla ihtiyaca dayalı olmayan, gerçek bağlar kurmamı sağlar. Tek başınalığı başarabildikçe bağımsızlığı da birlikteliği de daha derinden hissetmeye başlar, kendimi sevmek için adımlar atarım. Yalnızlıktan korktuğum için gerçekten sevmediğim insanlarla beraber olmaktan daha çok korkarım. Asıl o zaman gerçekten yalnız olmaz mıyım ?