Sessizliği seviyor, çünkü söylenecek kelime olmayınca yanlış kelimeleri seçmek gibi bir risk de kalmıyor.
Belki dürüstlüğün değeri abartılıyordur; asıl paha biçilmez olan, yanlışların içinden duymaya en çok ihtiyacın olanları seçmektir.
Dün sabah uyandığı günün bu sabah uyandığı günle aynı olmadığını anlatacak kelimeleri nasıl bulur insan? Dünyada hiç olmaması gereken gaddarlıkları nasıl açıklar?
Yirmi altı saat. 1560 dakika. 94600 saniye. Hangisini seçerseniz seçin, adı ne olursa olsun beklemek neredeyse bir ömür sürüyor.
Hep böyle olur. Başınıza bir şey geldiğinde asla hazırlıklı değilsinizdir.
Daha önce hüküm giymiş pek çok çocuk tacizcisiyle karşılaştım. Hiçbirinin üzerinde ahlaksızlıklarını gösteren herhangi bir etiket, işaret veya dövme yok. Pisliklerini yumuşak, babacan bir gülümsemenin ardına gizliyor, gömleklerinin cebinde saklıyorlar. Bizlerden biri gibi görünüyorlar, durumu bu denli korkutucu yapan da bu: O canavarların aramızda olduğunu, ama bizim onları göremediğimizi bilmek.
Dualar doğrudan Tanrı'ya ulaşması haricinde doğum günü pastasının mumunu üflerken tutulan dileğe benziyor.
Ama öyle duygular vardır ki, çok büyük bir alan kaplarlar; sözcükler onları anlatmaya yetmez.
Nefes almak ne zamandan beri bilinçli olarak hatırlaması ve yapmayı unutmaması gereken bir şey haline gelmişti?
Belki en dürüst insanların bile içinde belli koşullar bir araya geldiğinde açıveren bir kötülük tohumu vardır.Çoğumuzun içinde sonsuza dek atıl kalır. Ama bazılarımızda çiçek açar. Bir kere çiçek açtı mı da sarmaşık gibi yayılıverir; mantıklı düşünceyi boğar,şefkat ve acıma duygusunu öldürür.