“İnsan vücudu mekanik parçalardan oluşan tuhaf bir yapboz gibiydi. Çok narin, her an parçalanabilecek bir şeydi. En ufak bir zayıflık bile tüm vücudu yıkmaya yeterliydi ama hepimiz hiçbir şey olmayacakmış gibi yaşıyorduk. Tuaf bir şeydi..”
Sanki biri bana bir yapboz verdi ve üzerinde büyük resmin olduğu kutu bende değil. Bu yüzden bittiğinde resmin ne benzeyeceğini bilemiyorum. Tüm parçalar bende mi ondan da emin değilim.
Asrın felaketinden bir ay geçti;/
Önceden açılan kabuk tutan yaralarımızı şimdi de yenilerinin açılıp kapanmamasi bir insana ne kadar acı veriyorsa o kadar acılı ve kederliyiz.Bir gece de farklı bir hayata uyandık. Her şey bir yapboz gibi dağılmis bozulmuş yıkılmış. Sanki de tekrar birleştirmek imkansız gibi duruyor . İnanmakta zorluk çekiyiruz hala. Ve inanamıyorum. Simdi ise çoğu şeyi çok özlüyorum.Arkadaslarimla geçen zamanlari ,her gün geçtiğim güzelim sokakları ve o sokaklarda yaşayan sevdiklerimi ve canım Antakyamı... Onca hikaye onca hayat varki henüz bilinmeyen duyulmayan ve belki de kimsenin bilmeyecegi ,anlayamacagi...Unutmak istiyorum demiycem unutmak istemiyorum hem el uzatan hem de sırtını dönenleri.Kalbimiz acıdı yüreğimiz yandı. Ama toparlanacaz canım Hatay'ım🥀🙏🙌
Her zaman kimsenin nereye uyacağından emin olmadığı o yapboz parçası gibi hissederdim.
Sayfa 184Kitabı okudu
Sanki biri bana bir yapboz verdi ve üzerinde büyük resmin olduğu kutu bende değil. Bu yüzden bittiğinde resmin neye benzeyeceğini bilemiyorum.
Sayfa 253Kitabı okudu
Aynı gökyüzüne bakan birbirine şifa olcak, kuruyan çöl topraklarına vaha verecek birbirinden güzel habersiz insanlar, bir yapboz parçası gibi...
Bedenlerimiz, iki yapboz parçası misali birbirine kenetlendi. Kucaklamasına karşılık vermem tamamen refleksti ama içimde hissettiğim bambaşka bir şeydi. Kalbimi sarmaşık gibi saran mutluluğu tarif edecek yalnızca bir tek kelime vardı.
Hygge.(ruhun sıcacık hissedebilmesi)
Hayatın bir değişmeler silsilesi ve her değişmenin bir tekamül olduğunu anlamayanlar yapboz kafalı insanlardır.
Sayfa 48
