Yaralı olmama rağmen kahrolası bir silah mermisi gibiydim.
“İnsan bir süre yalnızlığı ceza gibi algılıyor; yetişkinlerin yan odada sohbet edip eğlenirken karanlık odada tek başına bırakılan bir çocuk gibi. Fakat günün birinde sen de yetişkin oluyorsun ve yalnızlığın, hakiki, bilinçli tek başınalığın bir ceza, yaralı, hastalıklı bir kendini çekme, bir münzevilik değil, tek onurlu durum olduğunu fark ediyorsun. İşte o zaman yalnızlığa katlanmak da o kadar zor olmuyor. Daha temiz havada yaşamak gibi bir şey.”
:(
Gözleriyle orada kalmak için yalvarıyordu. Sürücü donup kalmıştı. Arkadaşları, bu yüzden ölecek olsa bile işten çıkarıldığı için köpeklerin kalbinin kırılabileceğini söylediler, hatta duyduklarına göre kızak çekmek için fazlasıyla yaşlı veya yaralı köpekler, koşumlardan çıkarılınca ölebiliyordu.
Ölene kadar cevabını veremeyeceğim bir soru var içimde;
Her şeyi tek başıma yapmak zorunda kalmak beni büyüttü mü?
Yoksa içimde hiç büyüyemeyen yaralı bir çocuk mu bıraktı?
Haklıydı. Biz benziyorduk ama sadece en hüzünlü yönlerimiz benziyordu.
Sesim bir fısıltı gibiydi. “Feribottaki o ilk karşılaşmamızda, senin de yaralı olduğunu anlamıştım.”
Başını sağa yatırdığında gözlerinde bir pırıltı belirdi. “Sence ben yaralı mıyım?”
“Evet.”
Sayfa 131
