“… dünya açısından hayri kritik bir durumun temeline Öykü’yü yerleştirir Harari, insanın kurgu yaratma ve ona inanma gibi tuhaf, diğer canlılarda bulunmayan bir özelliğe sahip olmasını. Büyük ölçekli insan ortak sistemlerin hepsi-dinler, hukuk sistemleri, politik sistemler, hatta para-beraberce inandığımız öykülerden ibarettir ve insan medeniyeti tamamen bu öykü üretme, anlatma ve gerçek yerine koyabilme meyli (ya da belki becerisi) üzerine kuruludur, Harari’ye göre. Diğer türler iletişim sistemlerini sadece gerçeği tanımlamak için kullanırken, insan dilini sadece gerçekliği tanımlamak değil gerçeklik yaratmak için de kullanır…”
Kitabın ön sözünde bunlar yazmakta.
İnsan olmak, hikaye üretmek ve o hikayelere göre yaşamak, o hikayelere inanmak ve o hikayeleri başkasına inandırmaktır da. Hepimiz aslında yaşadığımız, ortağı olduğumuz, kıyısından geçtiğimiz, uzaktan baktığımız, ya da görüldüğümüz hikayelerin toplamı değil miyiz?
Roman, insan olmada hikayenin rolünü ele alıyor.
Genel anlamda nitelikli bir roman olduğunu belirtelim. Ama kurgu boyutunda kimi sorular var: şişenin içindeki mektubu bulup okuma kurgusu bir klişe olmasına karşın, yazar bunu kullanmaktan geri kalmıyor.
Roman bir kez daha gözden geçirseydi ve belli bir süre için de “demlenmeye” bırakırsaydı sanki daha iyi olacaktı.
