Yaralarımı tek tek yeniden kanatmalıyım.
Annemin mezarından başka yerlerde de ağlamalıyım.
Öfkeye, isyana, acıya bırakmalıyım kendimi
Ve aşka.
Aşktan ve kendimden kaçmamalıyım.
Yeniden yürümeliyim şiirlerle.
pin.it/4HaXGBu
15 yıl... Koskoca 15 yıl seninle büyüdük güzel kardeşim. Sen bir tek boy atmadın, her geçen gün içimde de büyüdün. Ben seni o kadar büyütmüşüm ki içimde, kendim bile şaşkınım. Biz çok farklıydık biliyorsun, iki kardeş değil tek bedende iki ruh gibiydik ve sanırım bu tanımım şu an tamamen somutlaştı. Güzelim, aşkım, beni şu dünyada en çok seven insan; acı çekerken bile abla ders çalış diye nasihat eden, beni benden çok düşünen meleğim, burada bizi resmetmişler Elif. O kocaman kuş sensin, ben de bilmiyordum içimde bu kadar büyük bir şey taşıdığımı; içimden, hayatımdan kanatlanıp uçunca, benliğimde kocaman bir delik açılınca fark ettim büyüklüğünü. Birtanecik kardeşim, meleğim, daima en sevdiğim; kucağında yatan hasta kız benim bu resimde, yaşadığın acıları iliklerimde hissettim her seferinde inan. Seninle birlikte çöktük aslında, giden sadece sen değilsin. Biz hep beraberiz. Kocaman kuş ve ablası bu dünyada ayrıldı ama buluşacak.
Zaman gözlerimin önünde eskiyor. Doğum ve ölüm aynı dille konuşuyor. Orada, üst üste bindirilmiş insan aklının en çürük basamağında duruyorum. Zorla itildiğimiz yurtsuzluk sathında, Tanrı da unutmuş olsa gerek bu yazgıyı.
Benim de bir hikayem olmalı, yaşadığıma dair küçük bir not bırakmalıyım zamana : Ahşap çürüse de diyorum, vicdan çürümez.