Odaya yaşı ve yüzü belirsiz bir adam girdi. Ne güzel, ne çirkin, ne büyük, ne küçük, ne sarışın, ne esmerdi bu adam.Tabiat ona ne iyi, ne kötü, göze çarpan hiçbir özellik vermemişti. Kimi ona İvan İvaniç derdi, kimi İvan Vasilyiç, kimi de İvan Mihayliç.
Soyadı üzerinde de anlaşma yoktu: Bazıları için İvanov veya Andreyev, bazıları için de
Öyle sabah uyanır uyanmaz yataktan fırlama
Yarım saat erkene kurulsun saatin.
Kedi gibi gerin, ohh ne güzel yine uyandım diye sevin..
Pencereni aç, yağmur da olsa, fırtına da olsa nefes al derin derin...
Cehaleti okuduğu her şey ile birlikte genişliyordu.
“Hep yarım kaldım, hiç tam doymadım, tam bağırmadım, tam dokunmadım. Bıçak ruhumda dehşet bir fısıltı gibi ilerledi ve ben tam ortamdan yarıldım. Ruhuma bir hayat yakıştıramadım.”
Atatürk'ün Adalet'i...
Yaşlı kadın yatağından kalktı. Sabah ezanının insan ruhuna huzur veren sesi oda içinde yankılanıyordu. 88 yaşından beklenmeyecek bir çeviklikle pencereye doğru yöneldi. Pencereyi açması ile birlikte odaya ezan sesi ile birlikte baharın güzel kokusu ve kuş cıvıltıları doluştu. Penceresinden gözüken Kurtuluş Parkına bakarak
Bazen çekip gidesim geliyor, öylesine içten…
Neresi olursa olsun diyemem. Mutlaka bir deniz görmeli gözüm. Sol avucumda sıcak elleri olmalı yârimin. Yağmur yağarken ansızın, ne var ne yok toplayıp uzaklara…
Bazen çekip gidesim geliyor, ansızın…
Yaşama sebebimi sorguluyorum ard arda kendime sorduğum sorularla, fütursuzca… Neden burada olduğumu,
Hayat sanki sadece gözlerimin eriştiği yerlerden, içinde yaşadığım zamandan ibaretti. Sanki dünyada, beni işime götüren tozlu veya çamurlu yoldan, kerpiç duvarlardan ve ne söylediklerini yarım saat sonra bile hatırlamaya imkan olmayan birkaç iyi kalpli arkadaştan başka bir şey mevcut değildi...
Sayfa 42Kitabı okudu
Susan bir türküyüm nicedir
Evler çarşılar içinde
Duruşum gurbet yürüyüşüm el
Gülüşüm hayat kırgını, kapalı, yarım
Kederim uzak insanlara...
Yaşamak bu iğdiş göklerde buruşuk
Yağmuru alınmış bir güz bulutu
Al, rüzgarının mavi kanatlarına
Beni ülkene götür çocuğum.
Biraz yorgunum kaybolduğum hayallerde yolumu bulmaya çalışıyorum
Gitmek denen eylemi kimseye çaktırmadan sadece bedenen yapıyorum
Kalbim mi ?
Unuttum nerde unuttuğumuda unuttum sizler beni hep mutlu sanıyosunuz
Bende zaten öyle yapıyorum yüzüme takmışım tebessümü enine boyuna gülüyorum
Hayat sana güzel cümlesini sürekli yüzüme söylenmesinden bıktım
Herkezin içinde kabuk tutmayan yaraları var o yaralarda çok aktı kanım
Mutlu oldum ama geçti canım yandı ama geçti anlıyacağınız hep bi tarafım yarım
Hayatta hep mutlu olmayacakmış insan bazende mutsuz olması lazımmış bunu da anladım
Aklın hep birinde kalmıştır illa ki seninde kalbin ona kelepçelenmiş
Bi sır gibi içinde tutup susarak sadece kendinle saatlerce hatta günlerce dertleştip
Kurduğun hayali mutlu sonla bitirmeye çalıştığın olmuştur seninde içip içip
Benim oldu sizinde oldumu hiç ?
"Bana
"hayat" nasıl gidiyor diye soranlara,
seni gösteriyorum.
Bakın, çok güzel gidiyor..."
Fark ediyorum ki insanın kurguladığı hayat hep yarım kalıyor.
Yerli yerine oturmayan, iğreti duran çok şey var.
Anlıyorum ki hayat hep beklenmedik şeylerdir.
Kural böyle…
Sen yürüyeceksin ve beklenmedik şeylere hazır olmanın çarelerini arayacaksın.’
Tarık Tufan - Ve Sen Kuş Olur Gidersin