Bekliyorum..
Herşeye geç kalsam da bekliyorum
Dağılan taşların yerine oturmasını, kaybolan parçaların birleşmesini bekliyorum.. Sanırım iyileşiyorum yavaş yavaş..
En güzel yıllarımı bunun için harcasamda "buna değdi" diyeceğim günleri bekliyorum
Herseyi kendi içimde çözmeye çalışıyorum.. tek başıma.
Yarim kalan en güzel anılarımı, yine mutlu bir şekilde tamamlamaya çalışıyorum..
Kötü biten ne varsa, başa sarıp en güzel şekilde bitirmeye çalışıyorum
Yüzleşmekten korktuğum, karşısına geçersem tek kelime edemem dediğim insanlara kendi içimde dilediğim şeyi söyleyip iyi veya kötü unutuyorum bitiriyorum işte
En başta sen..
Hayalimdeki seni karşıma alıp yüzleşsem, neler söyleyeceğini tahmin edebiliyorum çünkü o beni seviyordu
Ama şimdiki Sen benden o kadar uzaksın ki yüzleşmek hiç kolay olmuyor. Kafamın içi savaş alanı gibi ama ben dağıttım ben topluyorum
Öyle böyle iyileşiyorum..
Vesselam... 
LAVİNİA
“Yoruldunuz mu? Benim evim epey uzak... Daha gideceğiz.. Ta Beyoğlu’nda, Taksim’e yakın!” dedi.
Benim evim derken gözünün önünde beliren manzara onu iğrendirdi. Madam, son zamanlarda onun minimini odasını düzeltmeye bile tenezzül etmiyordu. İçinde bir kişinin zor dolaştığı bu perişan, bu sefil, bu karanlık odaya ne cesaretle bir başka insanı da alıp götürebiliyordu?
“Ben çılgınım... Ben ne halt ettiğimi bilmiyorum... Bir insanın mukadderatını kendime bağlarken bunun sonunun nereye varacağını bir an bile düşünmüyorum... Yarın o benim karım olacak... Yanımda otuz beş kuruşum var... Otuz beş kuruş... Bir kişiye bir öğle yemeği zor yedirir... Yarından itibaren ev besleyeceğim... Bir karım olacak ve ben ona bakacağım... Hem nasıl bir karım?.. Şimdi, bir küçük işaretiyle derhal ölebileceğimi yüzde yüz bildiğim bir karım olacak... Halbuki ben ona, canımı falan vermeyi bırakalım, doğru dürüst bir sabah kahvaltısı bile temin edemeyeceğim... Buna rağmen aldım, hiçbir şeyden haberi olmayan bu güzel, bu zavallı mahluku yanımda sürükleyip götürüyorum... Benim evim epey uzak, dedim... Hiç ses çıkarmadı... Demek bize gittiğini biliyor ve bunu kabul ediyor... Bu kadar kolay kabul etmesi de pek hoş değil... Acaba mukadderatın kendisine oynadığı oyunlara kızdı da talihinden bir nevi intikam almak için kendini kurban mı ediyor? Onun zihninden böyle bir şey geçtiğim bilsem derhal yanımdan iter ve başımı alıp kaçarım... Ben sadaka istemem... Beraber gelmesinde beni sevmesinden, her şeyi unutacak kadar beni sevmesinden başka en küçük bir sebep daha varsa her şey bitti demektir. Hemen bunu soracağım.”
Seküler Milliyetçilik - 21. Yüzyılda Türk Milliyetçiliğinin TeorisiM. Bahadırhan Dinçaslan · Yenisey · 202351 okunma
Zorba İncelemesi
Hiçbir şey ummuyorum; hiçbir şeyden korkmuyorum; özgürüm.
Bir spoiler uyarısı vererek incelememi başlatmak istiyorum: Bu kitap hayata bakışınızı değiştirebilir…
Zorba 1946’da, 
Nikos Kazancakis 63 yaşındayken yayınlanıyor. Tam bir olgunluk dönemi eseri ve Nikos Kazancakis kendinden çok şey katmış. Benim gördüğüm kitapta yer alan her iki karakter de – Zorba ve
