Söz konusu 
Lev Tolstoy olunca beklenti de yüksek oluyor. Kendi açımdan beklentimi pek karşılamadı. Büyük bir yazarın çocukluğunu okuyacam diyip beklentiyi yüksek tutmuşum kitap tamamen gerçek veya tamamen kurgu olsaydı benim için daha okunur bir hale gelebilirdi. Kendi çocukluğu gibi görünse de çoğunluğu kurgu böyle olunca neyin gerçek neyin kurgu
Gittiler. Babalarının, annelerinin ölümlerini bırakıp gittiler.
Gri hastane duvarları yükseliyor. Pencerenin gerisi acil servis. Arabalar sürekli hasta taşıyor. Gözleri duvarlarda dolaşıyor. Artık onun ölümüne üzülmeyecek. Yıllar öncesi bir başka hastanede ölecek diye üzülmüş, onun tüm yaşamını düşünmüş, birden ölüme gidişinin acısını çekmişti. Yaşamlarında, yaşam ve ölümleriyle hesaplaşmayanlar, güç ölüyor, kendileri ile birlikte tüm dünya ölsün istiyorlar. Yaşamda kalanlara kızarak, öfkelenerek bakıyorlar.
N'olur hep birlikte gidelim, nasıl oluyor da ben ölüyorum, siz burada kalıyorsunuz, henüz bitmemiş gençliklerinizle, oluşmamış hastalıklarınızla, demek istiyorlar. Yaşamı cesur yaşamak gerek. Yaşamı doyarak yaşamak gerek. Yaşamı insafsızca yaşamak gerek. Yaşam sert. Yaşamı sert yaşamak gerek. Aşırı duyarlıkları, garip aile bağlarını zamanında yenmek gerekiyor. Kendi kendine cesur olan insan, neden ölümünü cesur ve istekle ölmesin? Istekle yaşayan insan neden istekle ölmesin?
Sayfa 103Kitabı okudu
Zaman zaman yorgunum. Sabah uyanıp, İstanbul Boğazı'nın aydınlanan sularına, karşı kıyıdaki puslu tepeciklerine baktığımda içimi bürüyen yaşam coşkusu, yokuşu inip, işe gitmek için uğraşmaya başladığım an, silinip gidiyor. Otobüslerden acıyla sarkan insanlar. İşe koşan yarı çıplak insanlar. Sokakları dolduran sokak satıcıları, şoförlerinin sürdükleri lüks arabalarına gömülmüş, gazetelerini okuyarak önümden geçip giden işadamları, ülkenin tüm çelişkisini sabahın ilk saatinde yüzüme vuruyor. Ve birden yoruluyorum.
Sayfa 95Kitabı okudu
Işığı kapayınca ağaçlar üzerinde mor-mavi bir Berlin gökyüzü görüyorum. Yüksek ağaçlarla biraz uzakta birleşen bir gökyüzü. Bu uzantıda üç kırmızı ışıktan en üstteki yanıp sönüyor. Sonra evin tüm camlarına bakıyorum. Hallensee Köprüsü ve çevresi apaydınlık. Bu duvarlar arasında dünyaya karşı ne denli korunmuşluğumu algılıyorum. Bazı günler bana çok kısa gelen yaşam, zaman zaman çok uzun. Bütün yaşamlarını birkaç yıl içinde bütünleyen bir canlı da olabilirdik, diyorum. Artık nerede olsam, kentlerimle, kentlilerimle ve Anadolu'nun boş bozkırlarıyla birlikteyim.
Sayfa 89Kitabı okudu
Yaşam,
yüksek anlamlılık yüklü ender tek anlardan,
ve bu anların olsa olsa gölge görüntülerinin
çevremizde gezindiği, sayısız aralardan oluşur. Sevgi, bahar, her güzel ezgi, dağlar, ay, deniz - her şey ancak tek bir kez tam yürekten dile gelir: bir biçimde, söze tam olarak his gelebilirse. Çünkü birçok insan bu anları hiç yaşamaz; onlar, gerçek yaşam senfonisinin
araları ve duruşlarıdır. (Nietzsche)
