Aktif bir midenin iç manası: Dünyevi Arzular, maddi istekler ve tüketim ihtiyacının ruha yerleşmesidir. Bu tür arzular, insana elde edilinceye kadar azap verir, elde edildikten sonra da onların sağladığı saman alevi kadar tatmin, kısa bir süre içinde gelip gider. Arzu sahibi ne yapar? Farklı bir görüntü altında bir başka arzuya tutunur ve böylece
İnsan için, bir ocakla çevrili ateş kuşkusuz hayal kurmanın ilk nesnesiydi, dinlenmenin simgesiydi, dinlenmeye davetti. (...) Bu nedenle ateşin karşısında hayallere dalmamak, bizim için ateşin gerçekten insani ve özgün anlamını unutmak anlamına gelir. (|...) Ateşin yararlarını ancak dirseklerinizi dizlerinize dayadığınızda ve başınızı ellerinizin arasına aldığınızda fark edersiniz. Bu duruş çok eskidir. Çocuk bunu ateşin yanında doğal olarak benimser. Ve bu duruş boşuna bir düşünürün duruşu değildir. İzleyicinin ya da gözlemcinin uyanıklığıyla hiçbir ortak yanı olmayan çok özel bir dikkati içerir. |...) Ateşin başında oturmanız, dinlenmeniz gerekir."
Sadece kötülük ve ölüm onu ilgilendiriyordu. Diğer konuları sıradan insanlara bırakıyordu, yaşamı tercih eden ve ölümü unutmak isteyen insanlara.
Sayfa 58Kitabı okudu
Her alanda, asıl yenilgi, unutmaktır, özellikle de sizi neyin gebertmiş olduğunu unutmak, insanların ne derece hırt olduklarını asla anlayamadan gebermektir. Bizler, mezarın önüne geldiğimizde, boşuna şaklabanlık yapmaya kalkışmamalıyız, öte yandan, unutmamalıyız da, tek sözcüğünü bile değiştirmeden her şeyi anlatmalıyız, insanlarda gördüğümüz ne kadar kokuşmuşluk varsa, hepsini, sonra da yerimizi sıradakine bırakıp, uslu uslu inmeliyiz deliğin içine. Tüm bir yaşamı doldurmaya yetecek bir uğraştır bu.
Gecenin Sonuna Yolculuk
Çağatay BAYIRCIKLI - Valeria ya mektup
Valeria…”.
Adını fısıldamak bile yüreği keskin bir hançer gibi yarar. Gecenin en koyu karanlığında yankılanan bir çığlık gibi… Sessizlik onu çağırır, çünkü sessizlik yalnızca Valeria’nın dilidir.
Acının en derin kuyularından yükselen bir şarkının adı Valeria. Kan kokan savaş meydanlarında bile aşkı hatırlatan, ölümün pençelerinde bile yaşamı hissettiren o ince çizgi. Gözleri… ah o gözler, bir ölüme ve bir aşka aynı anda tanıklık etmiş gibidir.
Bir zamanlar sevilmiş, sonra unutulmuş bir rüzgar gibi… Onu hissedersin ama tutamazsın. Parmaklarının arasından kayıp gider; bir sonbahar yaprağının çırpınışı gibi. Valeria’nın hikayesi, bir vedanın buruk tadını bırakır dudaklarda; anlatmaya çalışırsın ama cümleler eksik kalır.
O, en karanlık korkularının gölgesine gizlenir ama bir bakışında tüm sırlarını açığa çıkarırsın. Kalbindeki yaraları fark eder, ama iyileştirmek yerine onları büyütür. Çünkü Valeria, iyileşmek değil, hissetmek için vardır: Acıyı, korkuyu, aşkı ve ölümü.
Bir yudum zehir, bir damla bal… İşte Valeria tam da budur. Dokunan yanar, uzak kalan donar. Ve seni her defasında aynı soruyla baş başa bırakır: Valeria… Seni sevmek mi korkutuyor, yoksa seni unutmak mı?” 
Çağatay Bayırcıklı