birbirlerini zerre anlamadan en iyi arkadaş olduklarını sanıyorlar. yaptıkları hatayı asla anlamadan sürdürüyorlar yaşamlarını ve aralarından biri ölünce ardından konuşma yaparken ağlıyorlar.
"nasıl da annene benziyorsun." belki de onun şefkatini iyi taşıdığımdan. "gözlerin aynı onun gözleri." çünkü tükenmişiz ikimiz de. "hele ellerin." aynı solmuş parmaklar. "ama o yakıcı hiddet, yok o öfke annende. "doğru babamdan aldığım tek şey bu yakıcı öfke.