Gerçek hayattan esinlenmiş etkileyici bir öykü…
Annem, evi, babamı ve bizi terk ettiğinde ben altı yaşında, abim sekiz yaşındaydı. Annemin babamı terk etmesini o yaşta bile anlamıştım da, bizi terk etmesini anlamamıştım. Anne çocuklarını terk eder miydi?
Babam, annemi döverdi. Babam beni, abimi döverdi. Ben o yaşlarda babalar döver diye biliyordum. Babalar döver…
Anneler olmayınca, evlerin
Yorgun musun?
Bazen sebepsiz yere yorgun oluyorum.
Bir an oluyor ve bir an fark ediyorum. bilmiyorum belki en başından beri vardı ve ben yaşarken yavaşladığım,durakladığım bu gibi zamanlarda bunu fark ediyorum
Oysa bu yorgunluğun sebebi bunca yıldır toplumun isteklerini yerine getirmeliyim ki doğru yaşamış olayım kanısı değil mi ?
sürekli bu kanı ile hareket etmiş toplumla bir yarış halinde olmuşum.
Ve sonuçta ise doğruyu bulmak uğruna doğrularımdan vazgeçmiş bir halde buldum kendimi sorarsanız şimdi ne haldesin diye?
bir benden kopuk bir ben yaşıyorum ama artık biliyorum ki bu bir yarış değil
ben kazanmak ile değil yaşamak ile ilgileniyorum ve bunu da toplumun kazanmasına izin vererek yapmış olacağım.
𝓔𝓵𝓲𝓯𝓮 𝓪𝓲𝓽...
“Sakın aşık olmayın”
Bana neden zamanında ümit verdin? Neden hayatıma dahil olmak istedin evet belkide önce ben bunu istedim ama bunu kabul edip etmemek senin elindeydi.
Hayatımda bütün benliğimle hareket ettiğim bütün enerjimi akıttığım tek kişiydin . Bunu yapıp yapmamakta bana bağlıydı buna zorunda değildin de diyebilirisin ama seni sevdiğim
Etrafımda ki tüm insanlar ileri giderken ben geri gidiyormuşum gibi
Etrafımda ki tüm insanlar mutluyken ben mutsuzmuşum gibi
Etrafımda ki tüm insanlar hafta sonu sevgilileri ile plan yaparken ben evde tek başıma oturuyormuşum gibi
Etrafımda ki tüm insanlar kalabalık masalarda yemek yerken ben tek başıma yemek yiyormuşum gibi
Etrafımda ki tüm insanlar bir şeylerin ucundan tutuyorken ben ipleri koparmışım gibi
Etrafımda ki tüm insanlar gülümserken ben ağlamaktan harap olmuşum gibi
Etrafımda ki tüm insanlar seviliyorken ben yapayalnız ölücekmişim gibi
Tüm insanlar mutlu yaşarken ben mutsuzluğu yaşar gibi…
vasiyetim
"Bütün organlarımı bağışladığım için muhtemelen ölümümden sonra beni size bir poşet içinde verecekler. Fazla kurcalamayın. Cesedimi o poşetle toprağa gömüp, üzerime bir ağaç dikilmesini istiyorum. Mezar taşı istemiyorum. Ne cenazemde, ne de sonrasında 3'üydü, 7'siydi, 40'ıydı gibi bahaneler ile karnınızı şişirmeyin. Ben siz pide yiyin diye ölmedim. Arkamdan dua da etmeyin, yaşarken yapmadığınız iyiliği öldükten sonra yapmayın, yemem. İlla birilerine yemek vermek isterseniz sokak hayvanlarına verin. Bu en net isteğimdir.Hiçbir eşyamı bir tanıdığa vermeyin. Aşevlerine ya da sosyal hizmetlere verin. Beni tanıyanlar bilir, açık sözlüyümdür. O yüzden gönlüm ister ki hepinizden önce öleyim. Sonraya kalıp da kimsenin ölüsüyle uğraşamam. Arkamdan da atip tutabilirsiniz, rahat olun.Sizinle mi uğraşacağım? Ne güzel
ölmüşüm. Ve evet.. Hayvanları insanlardan daha çok seviyorum."
Şiirlerim inlerim
Beyaz bir defter siyah bir ağıt
Derdimi anlatsam bulunmaz yiğit.
Kaderin önüne yazılmaz beyit.
Ölmüşüm yaşarken yok ağlayanım.
Oysaki istemem yalan dünyayı.
Yarimden çekmişim bütün cefayı.
Görmedim kimseden gerçek vefayı