Hayatımız hızlı akıyor, yoğun geçiyor ve de boşluğun kıyısında dolanıp duruyor. Acılarımızı, sevinçlerimizi, üzüntülerimizi ve de umutlarımızı belirli kategorilere hapsetmeden ağız tadıyla yaşayamıyoruz. Halbuki yaşamalıyız bir yakınımız vefat ettiğinde üzüntümüzü. Yaşamalıyız evladımız dünyaya geldiğinde sevincimizi. Yaşamalıyız ayrılık
