Okur Takip Önerileri
„Bilseniz, şiirin nasıl bir dile muhtaç olduğunu bilseniz! Öyle bir dil ki... Neye benzeteyim bilmem! Söyleyen bir ruh kadar açık olsun, bütün kederlerimize, sevinçlerimize, düşüncelerimize, o kalbin bin türlü inceliklerine, düşüncenin bin çeşit derinliklerine, heyecanlara, öfkelere tercüman olsun; bir dil ki bizimle birlikte gurubun hüzünlü renklerine dalsın düşünsün, bir dil ki ruhumuzla birlikte bir yasın umutsuzluğuyla ağlasın. Bir dil ki sinirlerimizin heyecanına eşlik ederek çırpınsın... Haniya bir kemanın telinde tutulamaz, anlaşılamaz, bir kural altına alınamaz ezgiler olur ki ruhu titretir... Haniya fecirden evvel ufuklara hafif bir ren kaynaşmasıyla dağılmış sisler olur ki üzerlerinde resmolunamaz, belirlenemez yansımalar uçar; bakışlara öpücükler serper... Haniya bazı gözler olur ki sonsuz karanlıklara dolu bir ufka açılmış kadar ölçülmez, nerde biteceğini anlamanın mümkün olamadığı derinlikleri vardır, duyguları yutar...
İşte bir dil istiyoruz ki onda o ezgiler, o renkler, o derinlikler olsun. Fırtınalarda gürlesin, dalgalarla yuvarlansın, rüzgârlarla sarsılsın; sonra veremli bir kızın yatağı kenarına düşsün ağlasın, bir çoçuğun beşiğine eğilsin gülsün, bir gencin umutla parlayan bakışına saklansın. Bir dil...
Oh! Saçma söylüyorum, sanacaksınız, bir dil ki sanki bütünüyle bir insan olsun.”
Sayfa 25
