''Nereye gidiyorsun bilmiyorum ama sorunlu bir ruh için fazladan odan var mı?''
normalde deneme okumayı sevmem ancak 
Albert Camus'un ümitsizliği insanı kendine çekiyor. İntihar kavramının incelendiği eserde birçok yerde geçen 'uyumsuz'luk kelimesinin aslında modern dünyanın yabancılaşma kavramıyla özdeş olduğunu fark ediyorsunuz.
İntihar bir kurtuluş mudur? Yabancılaşmanın/Uyumsuzluğun tek dermanı mıdır? Bilemiyorum, ne yazık ki insan olarak adlandırılan biz hayvanlar günümüz de ''ben çağında'' yaşıyoruz. Benim çıkarım sağlandığı sürece sana ne olduğu umrumda değil.
Bilirsiniz 'kendim için bir tedaviye ihtiyacım var çünkü kare, daireye oturmaz' ve hepimiz yalnızız. Geçmişin eserlerini okuyup 21.yüzyılda var olmayan olguları talep ediyoruz, hepimiz uyumsuz ve mutsuzuz. İntihar bir çoğumuzun zihninin bir köşesinde hibernate halinde, fırsat bulduğunda uyanıp saldırıya geçecek yılanın kendisi. Farklı olmak istiyoruz ama tekleştirildik, kalbimiz dondu; düşüncelerimiz ise suyun dibine çeken prangalar ama uyumsuzluğun çaresinin intihar olduğunu düşünmüyorum, bırakın ateşin sizi tavlamasına ve olduğunuzdan daha güçlü kılınmaya izin verin gerçekliğinizi kaybetmeden. 
Sisifos Söyleni
