Bilmez kimse nasıl zordu gülmek zaman zaman
Uçup gitti hayat yavaş yavaş avuçlarımdan
Ey göl!!
Henüz aradan 1 hafta geçti ancak,
seyrine doyamadığı o canım su yanında
bir gün onu üstünde gördüğün şu taşa bak
oturdum tek başıma!
altında bu kayanın yine böyle inlerdin,
yine böyle çarpardı dalgaların bu yara,
ve böyle serpilirdi rüzgarla köpüklerin
o güzel ayaklara.
ey göl hatırında mı? bir gece sükut derin,
çıt yoktu su
Şimdi artık biliyorum ki
Zamanın yavaş geçmesi, insanın fıtratında kurulu saate müdahele etmemek demektir.
O da ancak fıtrata uygun bir çevrede yaşamakla mümkündür.
Meşguliyetleriyle malûl ya da meşguliyetlerine mağlup olan insanlarız hepimiz.
Okumuş olduğum bütün kitapları yavaş yavaş eklicem. Bu platformda yeni olduğum için önceden okumuş olduklarıma inceleme yazamam,çok zamanımı alır.
Ama bundan sonra bitirdiğim kitapların yorumunuda yazacam. Sizi bilgilendiriyim dedim :))
Bu gün muhteşem bir söz okudum. Şöyle diyordu;
"Aniden olmadı, birikti. Yavaş yavaş doldu sonunda taştı. Bugün attığım üç beş adım yormadı beni, dün yürüdüğüm kilometrelerce yol nefesimi kesti. Doldum taşıyorum artık. Ve siz sadece bugün taştığımı görebiliyorsunuz."
