İnsan, dört yanı kendisiyle çevrelenmiş bir ülkedir.
Ne kadar anlamlı bir cümle... İnsan, yalnız başına kendi içinde bir ada değil midir? Dalga tehlikesi olmayan, sahile ihtiyaç duymayan...
Ne dalgaya ne sahile ihtiyacı olmayan insanın, dünya ve ahiret için tek ihtiyacı duadır ve maalesef insan bunun farkında bile değildir.
Duayı o kadar güzel dile getirmiş ki kitabın %90'ının altını çizdim. Her bir cümle, bir eksikliği dile getiriyor. Öyle ki bundan sonra bana "Roma'yı kim yıktı?" Diye soran olursa cevabım şu olur:
"Roma'yı duasızlık yıktı."
Çünkü;
"Bir millet içinde duanın yokluğu, o milletin mutlak çöküşüyle eş anlamlıdır."
Çünkü dua; bir milletin zaaflarını telafi eden bir şey değildir, aksine insanın iktidarını güçlendirir.
Çünkü dua, yapılanin yanında değil; yapılanın sonrasında yer alır.
Yani kısaca, dua bizim zannettiğimiz gibi mertliği, yiğitliği, duyarlılığı, bilinci ve uyanıklığı öldüren yatıştırıcı ve uyuşturucu bir ilaç değildir.
Daha yazılacak çok şey var ancak güzel bir duasının bir kesitiyle son veriyorum cümlelerime.
Ey Rabbim! Alimlerimize sorumluluk, müminlerimize aydınlık, aydınlarımıza iman, kadınlarımıza şuur, erkeklerimize şeref, yaşlılarımıza bilgi, gençlerimize asalet, hocalarımıza ve öğrencilerimize inanç, uyumuşlarımıza uyanıklık, uyanıklarımıza irade, tebliğcilerimize hakikat, dindarlarımıza din, umutsuzlarımıza umut, şairlerimize şuur, zayıflarımıza güç, araştırmacılarımıza hedef, oturmuşlarımıza kıyam, Müslümanlarımıza Kuran, küfürbazlarımıza edep bağışla!
