Petey'i bitirdiğim zaman hüngür hüngür ağladığımı hatırlıyorum.Aslında bu kitap bedensel engelli olan (her ne kadar bu tabiri i sevmesemde ) Petey Corbin'in zihinsel engelli sanılarak akıl hastanesine atılmasını ve ondan sonraki gelişen olayları anlatmaktadır.Zihinsel engelli olduğu düşünüldüğü için hor görülen ve dış görünüşünden dolayı ezilen ,hayatı boyunca bunu yaşamış bir insanın yaşanmışlıkları var kitapta.Okudukça önyargılı insanlardan nefret ettim.Ama bir gün Petey'in hayatına bir çocuk girer.Petey'in insanlara olan güvenini tekrar yerine getirir.Beraber gezerler,balığa giderler.Bunu okuduğumda iyiki iyi insanlar var dedim...kitabın sonunda ağlama sebebim ise Petey öleceği zaman arkadaşı olan küçük çocuğa "baaaa git."yani balığa git demesidir .Maalesef sayılı cümle kurabiliyor Petey.Ama bu son cümlesi bensiz balığa git ve hayatı yaşa demek oluyor.Çocuk son dileğini yerine getiriyor.Ve Petey yalnız ölüyor.
Umarım okursunuz,gerçekten okuması gereken bir kitap.