Gamze Güller Posts
You can find Gamze Güller books, Gamze Güller quotes and quotes, Gamze Güller authors, Gamze Güller reviews and reviews on 1000Kitap.
“Uzun zaman önce, uzak diyarlarda parayı seven bir tüccar yasarmış. İki de oğlu varmış tüccarın. Biri doğumda ölüp giden
karısının yadigârı, diğeri o yalnız büyümesin diye yanına alıp evlat bildiği. Tüccarın son seyahati uzun yıllar sürmüş. Niyeti, bu yolculuğundan kazandığını oğullarına pay edip köşesine çekilmekmiş. Fakat dönüş yolunda aklına fesat karışmış. Kendi oğlu dururken canından kanından olmayan çocuğa pay vermek içine sinmemiş. Her şeyi kendi oğluna bırakmaya karar vermiş.
Döndüğünde iki delikanlı karşılamış onu. Her ikisi de onun gerçek oğlu olduğunu iddia etmiş. Geçen zaman yüzünden ayırt edememiş tüccar. Biri dalyan gibi, güçlü kuvvetli, yakışıklı; diğeri tıknaz, hantal, çirkin. Düşünmüş, karar vermiş; belli ki güçlü kuvvetli delikanlı onun oğluymuş. Varını yoğunu ona vermiş, diğerini de kardeşinin servetine musallat olmasın diye zehirletmiş.
Günlerden bir gün gezgin bir dostu ziyaretine gelmiş tüccarın. Cok uzaklardan getirdigi mucizevi bir hediye sunmuş ona.
Bir aynaymış bu. Şaşkınlıkla eline almış tüccar aynayı. Ve kendini ilk defa görmüş. Karşısında tıknaz, hantal, çirkin, yaşlı bir adam varmış.
İnsan böyledir işte, dedi sonra; kendini bilmez.”
Sayfa 85Kitabı okudu
Bahadır nereye gitse her yere uzak. Onun için her yer sıfır noktası.
Sayfa 73 - EverestKitabı okudu
Sen bu kafese getirilip konulmadın da kafes etrafına inşa edildi sanki. O kadar senin. O kadar senin değil. Çıkmak istiyorsun, her gün çıkmak istiyorsun buradan. Ama uğraşacak gücün yok. Sen mi buraya aitsin yoksa kafes mi? Parmaklıklar değil artık seni tutan. Teller de değil.
Ümitler yittiğinde nereye gider insanlar ölmeye?
Sayfa 67Kitabı okudu
Bugün ölümden bahsedeceğiz dedim öğrencilerime. Herkesi nasıl eşitlediğinden.
Sayfa 32Kitabı okudu
Kim olursak olalım, ölüm bizi birleştirecek.
Sayfa 31Kitabı okudu
Sen bu kafese getirilip konulmadın da kafes etrafına inşa edildi sanki. O kadar senin. O kadar senin değil. Çıkmak istiyorsun, her gün çıkmak istiyorsun buradan. Ama uğraşacak gücün yok. Sen mi buraya aitsin yoksa kafes mi? Parmaklıklar değil artık seni tutan. Teller de değil. Camın arkasından sana bakan yüzlerden nefret ediyorsun. Her gün korkarak içeri yemek iteleyen adamdan da. Karnını doyurmak için ona muhtaçsın. Bir pençede yakalayıp kafatasına dilini geçirebileceğin o insana mecbursun hayatta kalmak için. İçinden çığlıklar atıyorsun, dışından çığlıklar atıyorsun. Kafes gitmedi.
Sayfa 47Kitabı okudu
Ah ninem,
Korkuyu içimde taşırken, bu korku hiç yokmuşçasına ama hayatımı bu yüzden kısıtlayarak yaşamak, her adımda tedirginlik, her adımda bilinmeyene daha da yaklaşmak. İçimdeki ürpermeye rağmen, derin bir nefes almaya hasret, hayata ters yönde koşup duruyorum. Soğuktan, insanlardan, bakışlardan kaçarak kendim olamayan bir beni peşimden sürüklüyorum. Neden içime yuvalanan böcekleri kovalayamıyorum, neden bu sessiz, siyah çığlıklar ciğerimi delip çıkamıyor, neden hala buradayım?