Horace Jim Greasley

Mahkumların bazılarının hayatta kalabilmek için ölüleri yediğini anlatan bir adam, sonunda utancından kendini astı.

Bu ölüm kamplarında.. Kuşlar bu korkunç yerlerde öterler mi ?

O tatlı yavrucak ise kitap okumanın nasıl bir şey olduğunu asla bilemeyecek, ilk aşkı asla tadamayacak, baba olmanın keyfini asla süremeyecekti.

Parası olan her erkeğin altına yatan bir kadın. Bunu insanın aklı almıyordu.

Çok iğrençti.

Buranın ne kadar soğuk olduğunu hiç kimse tahmin edemez. İngiltere’deki en soğuk günü düşünün ve bunu ikiyle çarpın. Öyle bir soğuk ki bazı günler burnunuzu bile dışarı çıkaracak haliniz kalmıyor. 1929 Şubat’ını, okuldan eve dönüşümü hatırlıyorum. Üç kilometre boyunca tipi altında yürümek zorunda kalmıştım. O gün, sabah hava çok soğuk değildi, kimse eldiven, bere takmayı akıl edememişti ama akşama doğru hava iyice soğudu. Okuldan çıktığımızda kar yağmaya başlamıştı, hepimiz çok sevinmiştik. Bir kilometre kadar yürüdükten sonra tipi başladı, evi bulabilmemiz bile bir mucizeydi. Mutfakta, kara sobanın başında oturmuştum. Buz kütlesine dönmüştüm. Annem bana sıcak çay içirerek buzlarımın çözülmesini sağlamıştı.
Şimdi o günü hatırlıyorum. Polonya’da, buz tutmuş mezarımın üstünde yatarken o günü düşünüyorum. Sıcak nefesimin buharı dışarı çıkıyor. Tipi altında yürüdüğüm o günün on katını, buradaki bir günümle hiç düşünmeden değişirim. Ama işe yaramaz ki. Bu böyle; haftalar; aylar boyunca sürecek. Soğuk, insana nefes bile aldırmıyor.

Horace sidikli samanların üstünde uyuyordu. Amonyak kokusu havada asılıp kalıyor, sürekli bu kokuyu teneffüs ediyorlardı. Esirlerden bazıları, doğanın çağrısına cevap verip ayağa kalkarak tuvalete gidemeyecek kadar zayıf düşmüştü. Hayatları, bedenlerinden çekilip alınıyordu. Horace’ın ayağı zonk zonk atıyor, botu bir bıçak gibi topuğuna batıyordu. Bir fare midesini kemiriyordu sanki. Bitler bedeninde cirit atıyor, her an ona işkence yapıyorlardı. Onu ısırdıklarını bildiği hâlde hiçbir şey yapmadan bitlere izin verdiği anlar oldu. Kanıyla karınlarını doyururlarsa belki onu rahat bırakacaklarını düşünmüştü.

Ama yazık ki insanoğlu hep zaferler peşinde koşmak, öldürmek ve topraklarını genişletmek, daha fazla güç, daha fazla hakimiyet alanı ister.

Susuzluktan kavrulmuş toprak, gözyaşlarıyla ıslandı.

Bir çocuğum olursa Almanya’dan çok uzaklarda doğurmak. Benim çocuğum özgür bir ülkede yaşayacak. Oğlum doğruyu yanlışı ayırt edecek, özgürlüğün kıymetini bilecek.

Bu delilikti. Savaş delilikti. Polonya esir kampları delilikti. Trenden dışkı atmak, açlıktan ölmek delilikti. Düşmana karşı minicik bir zafer kazanma hırsı delilikti.