"-Güçlü olan daima yalnızdır ama sen güçlüyü oynuyorsun.
-Neyi oynadığımın ne önemi var, önemli olan nasıl oynadığım.
-Önce çocukluğunu oyna Efe!
-Suçlu çocukluğumu?
-Suçlu çocuk yoktur, suça itilmiş çocuk vardır."
Kitap alışverişi esnasında arka kapak yazısının dikkatimi çekmesiyle sepete attığım bir kitaptı. Kitaptaki duygular güzel bir şekilde yansıtılmış. O çocukların birliği, beraberliği, azimleri, yürekleri, bağlılıkları, sevgileri, merhametleri ve daha birçok sayamayacağım özelliğini gerçekten hissettim. Sokak çocuklarının, yaşadıklarını ve hissettiklerini tabiki onlar gibi yaşamışcasına anlayamıyorsunuz ama o hisleri yazar okuyucuya güzel bir şekilde aktarmış.
Kitapta noktalama işaretlerinin eksikliği çok belliydi ve rahatsız olduğum anlar oldu. Aynı şekilde yazım hataları da vardı fakat ciddi bir şekilde rahatsız etmedi. Diyaloglara fazlaca(normalden bir tık fazla) yer verilmişti. Birden çok, farklı hikaye değil, 17 sokak çocuğundan birkaçının yaşadığı olayları bağlantılı bir şekilde anlatmış yazar.
Kitabın son sayfalarında benim çok ilgimi çeken bir bölüm vardı. Çocuk hakları sözleşmesinin ilk 42 maddesi kısaltılmış hâli, HIV/AIDS(sokak çocuklarından Yavuz'un kapıldığı hastalık) hakkında bir bilgilendirme sayfası, UNICEF kayıtları ve Umut Çocukları Derneği hakkında bazı açıklamalara da yer verilmiş. Kitabın sonunun bu şekilde olması çok güzedi.
Sokak çocuklarının hangi şartlarda, hangi duygularla ve hangi psikoloji ile nasıl yaşadıklarını merak edenlere öneririm. Kitap 'halimize çok şükür' dedirtti. Herkesin okuması gereken bir kitap..
