Biz çocukken, çok gençken, arkadaşlarımızı
sevmek, onlar için elimizden geleni yapmak, hata yaptıklarında affetmek doğaldı. Her gün yeni bir gündü, geleceğe keyifle ve korkusuzca bakardık. Dünyanın kendisi bu kadar tehlikeli değildi; mutlu zamanlardı. Fakat büyürken ve ekmeğimizi kazanmamız gerekirken, arkadaşlıklar bu kadar kolay
sürmez. Her zaman kendimizi korumamız gerekir. Büyüklerimiz artık bizi kollamaz, artık çocukluğun basit zevkleri ile yetinemeyiz.