… hayvanların talihsizliğine insanların acılarından daha çok üzülen insanlara hep kuşkuyla bakmışımdır, çünkü böylelerinin hayvan sevgisi, esasında insanları duydukları nefretten ibarettir.
İnsanlara unutmanın yasaklanması gibi, çok büyük bedensel bir acı karşısında bayılmak da yasaklanabilirdi, oysa ölümcül bir şok ya da ömür boyu sürecek bir travma ancak bayılmakla önlenebilir. Unutmak ruhun bayılmasıdır.
Hatırlamanın, unutmamakla hiçbir ilgisi yoktur.
En büyük müttefiklerim devasa, taştan heykeller, şehrin meşhur ölüleridir, benim dışımdaki tek dilsizler. Son çarem;
terk edilmişliği hazza dönüştürmek, yalnızlığın doruğuna çıkmak; ben insanların en yalnızı, en yitiği..