Günümüzde de çokça şahit olduğumuz artık şaşıramayacak, kanıksayacak derecede hayatımızda yer alan kara lekemiz kadın cinayetleri... Bu sefer de töre adı altında masumların canını alan kadın cinayetleri kitabımızın konusu. Kadınların canını yakmak, onları öldürmek için bahane çok. Bunu bir kez daha gözler önüne sermiş kitap. Erkek gücünü her defasında daha da göze sokmak için kadının üzerinde kullanır. Suçu işleyen, hata yapan erkek ama cezayı çeken, namussuz olan, şefkat gösterilmeyen, itilen, kakılan kadın... Trajikomik değil mi? Yazarken bile varolan bu adaletsizlik, yanlışlık göze batıyor. Zaten dünya varolduğundan beri hep bu böyle olmamış mı? Masumlara, savunmasızlara hep acı çektirilmemış mi? Olan kadına, çocuğa, hayvana, doğaya olmamış mı? Birileri hep hıncını gücünün yettiğinden çıkarmamış mı? Düzen kurulmuş, bahane bulunmuş olan hep ezilene olmamış mı? Bu sorular daha böyle uzar gider. .. Soru çok da cevabını vermesi gerekenler ortada yok.. Çözümü olmadıktan sonra bu sorular sadece kendimizi teselli etmekten öteye gitmiyor maalesef..
Kitabın içeriğine gelecek olursak konusu itibariyle kitap güzeldi ama sonu güzel bağlanamamıştı. Üstelik kitap içerisindeki bazı olaylar da havada kalmıştı. Bu yönüyle kitaptan çok memnun kalamadım. Ama mekanlar ve bu mekanların anlatılış şekli de hoşuma gitti açıkçası. Yeni bir yazarla tanışmış oldum bu kitap sayesinde.
“Ah biz kadınlar! İnsanoğlunun doğmasına vesile olan, merhamet eden, yükünü taşıyan ama hiç yaranamayan, hep yaralanan biz kadınlar..” demekten de kendimi alamadım kitabın sonunda...
Taşın ve Aşkın Ezgisi
